In onze Vlaamsche gewesten (onder pseudoniem W.G.E. Walter)

[p. 207]

LII.

De begrafenis van Mijnheer Sandrie had met ongewonen luister plaats. De toeloop der nieuwsgierigen was overgroot. De pastoor ging met niet minder dan vijf geestelijken uit het omliggende, onder welke de pastoor van Zompelgem, met zijnen zwaren stap en zijn gloeiend gelaat de baar vooraf. Allen droegen zij zwarte fluweelen kazuifels, rijk met zilverdraad geborduurd, en hieven, met het oog op hunne opengehouden boeken, langsheen den steenweg, luide keelgezangen aan; want het lijk werd door de geestelijkheid tot aan de Kluize afgehaald: iets dat nog nooit was geschied, voor wien het ook zijn mocht, die buiten het eigenlijk bebouwde dorp gestorven was.

Een klagend serpent begeleidde de Fanfaren-maatschappij van Diependale, die treurmarschen

[p. 208]

uitvoerde, en waarvan de overledene niet eenmaal eerelid was, maar die door den jongen Pijpeling onlangs gesticht, slaafs aan zijne bevelen gehoorzamend, op zijn verzoek gekomen was. Hij ook wilde de begrafenis van den bekeerden vrijdenker zoo indrukwekkend mogelijk doen vieren, en nam er deel aan in persoon. De burgemeester van Crocke met den gemeenteraad en al de voornaamste ingezetenen waren aanwezig. Gentil Talu met zijne twee zonen, twaalf- en veertienjarige knapen, leidde den rouw. Een paar oud-collega's, een drietal vreemdelingen, bekenden of verre verwanten van den doode, volgden den stoet.

Een bosch van waslichten omgaf de lijkbaar, en de vloer der kerk was met stroo bestrooid; want Talu beweerde, dat zijn neef van adellijken bloede was en daar recht op had.

De familie Sandrie bezat te Crocke eenen grafkelder: daar werd de kist bijgezet.

‘Het is toch bedroevend en verwonderlijk,’ sprak een zijner vrienden van de vrijmetselaarsloge, als alles afgeloopen was, met een oud-collega naar het gemeentehuis gaande, waar hun rijtuig stond, ‘dat meest al die mannen, welke gedurende

[p. 209]

hun leven zoo stout en onwrikbaar tegen de misbruiken van het catholicisme te velde trekken, op het laatst hunne grondbeginselen verloochenen en het voorbeeld eener schandelijke defectie geven.

- ‘Ik had eene redevoering bij mij,’ antwoordde de andere op den borstzak van zijn paletot kloppend, ‘doch ik heb ze er niet uitgehaald.’

‘Natuurlijk,’ klonk het ontmoedigd, en de vreemde heeren trokken bedrukt de herberg in.