In onze Vlaamsche gewesten (onder pseudoniem W.G.E. Walter)

LI.

Een voorbijganger vond weinige oogenblikken later de schoentjes staan. Hij gaf het noodsein, en dra kwam het volk van alle kanten samengestroomd.

Liedeken werd vermist: zij was het dus, die in de poelen lag. Men stak met stokken en haken in het water naar den grond om haar te zoeken.

De oude grootmoeder was uit het weezenhuis ontsnapt, en liep jammerklagend onder de menigte rond: zij had niets meer dan het bewustzijn van eenen eindeloozen rampspoed behouden. Zij had de twee schoentjes van haar kleinkind gegrepen, en hield eene hand in elk gestoken, de zolen bestendig tegen elkaar aanslaande:

‘Hebt medelijden met een arm kindeken, dat

[p. 205]

zijne moeder verloren heeft!’ weende zij tegen de aankomende nieuwsgierigen, die haar uit den weg stieten, om zich door de dicht opeengedrongen schaar eenen weg tot aan den poel te banen.

Men had het meisje bovengehaald: zij lag op den boord van het water, en hield eene greep gras, die ze in hare worsteling tegen den dood had uitgerukt, nog in de hand geklemd. Haar gelaat droeg nog de rozekleur van het leven; hare oogen stonden open en schenen u aan te zien:

‘Zou ze wel dood zijn?’ vroeg de kleine Pol, die ook was medegeloopen.

- ‘Ja,’ bevestigde de veldwachter, die haar opgetrokken had.

Het zou niemand in het hoofd gekomen zijn haar eenige zorgen toe te dienen om haar, zoo mogelijk, in het leven terug te roepen, of zelfs haar overlijden in twijfel te trekken. Men legde haar met hare natte kleederen op dezelfde ladder, waarmede weinig dagen te voren Mijnheer Sandrie was naar huis gebracht, en droeg haar, omringd en gevolgd door het ontstelde volk, in de koude

[p. 206]

Decemberlucht door de schemering naar het dorp. De omstandigheid der schoentjes aan den rand van het water was een duidelijk bewijs, dat hier geen ongeval had plaats gehad. De oude grootmoeder hadden menschlievende lieden met zacht geweld van de plaats der ramp verwijderd, en terug naar het gesticht geleid.

Het lijk der kleine Alida werd in de gevangenis op eenen bundel stroo gelegd. Het was een laag, vervallen, vierkant gebouw zonder vensters, zooals er op vele dorpen nevens het kerkhof te zien zijn. Voor de tralieopening van de ijzeren deur, was langs binnen een plankje geschoven om bij dag het inkijken te beletten. Achteloos wierp de veldwachter eene grove, grauwe sarge, welke tot deken voor de opgesloten ruststoorders of boosdoeners beschikt was, over het lijk. De verroeste sleutel draaide krijschend in het verroeste slot, en de toegestroomde volkshoop verspreidde zich traagzaam weder....