Het land der verbeelding

[p. 34]

XVII.

Vaak had Useken van den zoogenaamden ‘rozenman’ hooren spreken, die wel een half uur van het bebouwde dorp, in de nabijheid der hoeve van Barbara, naar den boschkant toe woonde. Zij kende hem onder geen anderen naam; zij wist, dat hij handel in geënte rozenstammen dreef en serres had, waar hij ook allerlei bloemen kweekte. In den zomer ging er nogal veel volk naar zijne rozen en zijne serres zien. Voor een kleinen prijs kon men er een schoon plantje in eenen pot koopen en het bezoek diende tevens tot wandeling. Useken was er nog niet geweest; reeds meer dan eens had Gabrielle het haar voorgesteld, maar telkens was er iets in den weg gekomen.

Nu, gansch onverwacht, waren zij er naar toe getrokken - de rozenman was tevens hovenier en tante Clemens had gehoord, dat bij hem het beste ajuinzaad te krijgen was.

Het kwam Useken bijna als eene heiligschennis voor, ajuinzaad te gaan vragen aan iemand, die den poëtischen bijnaam van ‘rozenman’ droeg.

De rozenman, wat lieve naam! Wat overvloed van hagen en struiken met de schoonste aller bloemen overdekt, zag zij niet daarbij! Zij deed eene wandeling met Gabrielle, ja, maar tevens een uitstapje in het land der verbeelding: die omgeving van kleuren en geuren, dat vertrouwelijk leven met de natuur moest op den mensch terugwerken en hem iets verhevens, iets bovenaardsch bijzetten. Zij stelde zich hem voor

[p. 35]

als den engel, die, blondgelokt, in eene soort van wolk gehuld, als op het doek van het altaar in de kerk, de heilige boodschap aan Maria brengt; zij was bijna beschaamd om voor hem te verschijnen.

Het was een schoone Zondag: het koren stond nog recht en groen, maar de klaver en het gras langs de kanten van den weg hadden reeds die donkere tint, welke de zomerhitte hun geeft. Het vlas bloeide nog hier en daar met enkele blauwe bloemekens, die sedert den middag haar kelkje toegeloken hadden tusschen de zwellende korreltjes. Heerlijk pronkten de onafzienbare aardappelvelden met paarse en witte trossen, als zoovele kleine, regelmatig op een somber tapijt gestoken tuiltjes. Useken liet er haar oog gedachteloos over weiden.

‘Wat staan ze schoon!’ deed Gabrielle opmerken, die nochtans doorgaans geen misbruik van bewonderende uitroepingen maakte.

‘Ja,’ antwoordde Useken verstrooid en toch minachtend: zij had geen open oog voor de fijne sierlijkheid eener aardappelbloem of de krachtige weelderigheid van een aardappelveld in vollen bloei; zij dacht daarbij enkel aan de knollen, die onder de aarde wassen en aan den dampenden middagkost op eene werkmanstafel - eene aardappelbloem! die kon niet schoon wezen.

Het was hare uiterlijke schoonheid niet, welke Gabrielle zoo even had geroemd, maar de practische gedachte, die zij er mede in verband bracht:

‘Geene sporen van plaag te ontdekken,’ hernam ze, ‘de opbrengst zal goed wezen.’

[p. 36]

Hoe kwam Gabrielle er toe om te spreken van een - aardappelplaag! dat was van geen belang voor een meisje, dat in de werkelijke wereld zoo weinig thuis behoorde.