Madeleine

[p. 5]

III.

Dagelijks gingen zij zien, of nog de kiem niet opschoot. Het was te vroeg, zeide hij, wanneer zij telkens niets dan de bloote aarde vonden. Onkruid sproot op het plekje, doch dadelijk werd het uitgerukt. Aldus vergingen vele weken. De belangstelling verminderde: de kern moest van het een of ander insect zijn opgevreten, meende Adelar. ‘Indien ik eens zachtjes de aarde wegruimde om te weten, wat er van geworden is!’ en meteen boog hij zich om de daad bij het woord te voegen, doch Suzanne hield zijn arm tegen:

‘Wacht u wel voor eene dergelijke verwoesting; heb nog wat geduld,’ sprak zij en aldus wandelden zij verder.

Nu was het herfst geworden, September, wanneer bij schoone dagen de damp des morgens over de velden ligt en de zon de draadjes van spinnewebben op de haag verzilvert; wanneer de dauw in beschaduwde hoeken van heel den dag niet meer droogt, en de zwaluwen op de kornis vergaderen om te beraadslagen over den aan te vangen tocht.

Sinds lang hadden zij naar de kern niet meer omgezien, totdat op zekeren morgen met zijne vrouw in het tuintje wandelend, Adelar in eens over het natte grasplein naar het plekje toetrad, waar de perkelboom was geplant. Het jonge onkruid begon er

[p. 6]

weder in pijltjes op te schieten; hij boog zich naar den grond: ‘Suzanne, Suzanne!’ riep hij luid, ofschoon zij zich dicht nevens hem bevond, ‘hier, hier, de kern, zie zij is uitgekomen!’

Ja inderdaad, daar toonde hij haar een kort, stevig stammetje, gansch verschillend van de andere kruidjes en halmpjes; het was kloek, met twee dikke geelgroene zaadblaadjes, waaruit een kruintje kiemde. Wie weet sinds hoeveel weken het daar reeds opgeschoten was!

De Madeleine blanche, daar stond zij nu, de lang verbeide! Met vernieuwde zorg weerde hij het onkruid, sneed met zijn pennemes een stukje uit een niet verre van daar staanden sieraadboom, en stak het in de aarde ter aanduiding, dat daar een spruitje groeide, dat moest beschermd worden.

‘Pieter,’ zei Suzanne des anderdaags aan den werkman, die als hovenier dienstig was, ‘Pieter, hier staat een jonge perzikboom, mijnheer houdt er bijzonder van; zorg wel, dat gij dien uit onachtzaamheid niet wegwerpt, er is een stokje nevens gesteld.’

Pieter, die bezig was met een perkje verdroogde zaadbloempjes af te trekken, vatte uit gewoonte zijne in den grond gestoken spade en kwam traag, volgens het gebruik der lieden, welke in de aarde werken, het grasplein overgestapt.

Hij zag neder: ‘Madam,’ zeide hij, een trek aan zijn pijp doende, ‘dat stokje is te klein, het valt niet

[p. 7]

in het oog, wacht...’ en hij haalde een stuk van een boonpers, ‘dit zal beteren dienst bewijzen.’

Pieter stak den grooteren steun in den grond, de jonge vrouw vervolgde hare wandeling en de hovenier ging weder, even traag als hij gekomen was, naar zijne bezigheden.