Madeleine

[p. 64]

XVIII.

Des anderdaags was Madeleine onpasselijk: zij zag gansch ontstoken; zij lag afgemat en sprakeloos in haar bed met gloeiende handjes en gesloten oogen. Suzanne, verontrust, had om den dokter gezonden; het was niets, meende deze: Madeleine was den vorigen avond bijzonder ongedurig geweest, Suzanne had het aan den vroegen terugkeer in het hotel geweten, en was zelve zenuwachtig geworden, tijdens de bestendig door de geruchtmakende kinderen verstoorde lezing van Charlotte. De dokter vroeg, of zij reeds de kinderpokken had gehad.

‘Neen, ik geloof het niet,’ sprak hare pleegmoeder, die het inderdaad niet wist, tot blijkbare verwondering van den geneesheer.

‘Houd haar goed warm in elk geval,’ gebood hij, ‘ik zal morgen terugkomen.’

Dat lieve kind! Nu gevoelde Suzanne, hoe dierbaar die kleine haar was! Zij schreef het aan Adelar, hem zeggend, dat zij geen stap uit de ziekenkamer doen wilde; dat het niets zou wezen; dat hij zich gerust mocht stellen, en zij hem tegen den avond nogmaals bericht zenden zou.

Nauwelijks was de brief vertrokken, of Charlotte kwam haar afhalen met Pierre. Zij bleef bedremmeld in de deur staan, toen zij bemerkte dat Madeleine te bed lag, en hield met haar moederlijk instinct het

[p. 65]

knaapje achteruit, dat naar zijn vriendinnetje wilde.

‘Wat heeft de kleine?’ vroeg zij.

‘Komt binnen, komt binnen,’ drong Suzanne onbedacht aan, ‘Madeleine is niet heel wel, de kinderpokjes, denkt de dokter.’

‘De kinderpokjes,’ klonk het verwijtend uit den mond van Charlotte, ‘ha, Suzanne, dat vind ik niet wel gedaan van u!’

‘Wat?’ vroeg deze onschuldig en verbaasd, niet vermoedend, waarin zij had gefaald.

‘En gij laat mij komen met Pierre!’

Inderdaad! ‘Och, Charlotte,’ sprak zij onthutst, ‘zoo aanstekelijk zal het toch niet wezen; komt hiernevens in het saloontje,’ haastte zij zich er bij te voegen, gansch rood van schaamte over hare handelwijze.

‘Neen, neen, ik dank u,’ zei Charlotte, de nadertredende afwerend in den grootsten angst, ofschoon Pierre haar vooruittrok, ‘ik ga hier niet binnen; wat, aanstekelijke ziekten! Gauw, jongen, gauw; hoe eer hier weg, hoe beter!’

En zij vluchtte, met geweld hem medetrekkend, de trappen af.

‘Indien Pierre nu maar de ziekte niet krijgt! Hoe is het ook mogelijk, dat ik er niet aan gedacht heb!’ verweet Suzanne zich inwendig.

Madeleine riep om drinken en zij haastte zich naar het bed.