Madeleine

XVII.

De beide nichten bemerkten met spijt, dat de zeelucht noodlottig voor hare kleederen was. Charlotte bijzonderlijk bejammerde het, dat de pluimen van haar hoed zoo deerlijk ontkruld, recht en stijf stonden; dat haar kostbaar, zwart zijden kleed op weinige weken meer geleden had dan anders in een geheel jaar het geval zou geweest zijn. Zij toonde aan Suzanne, hoe de stalen paarlen van haar mantel roestten, en wat er van de laarsjes van Pierre geworden was.

‘Bekijk dat eens,’ sprak zij als verwijtend met misnoegde lip, ‘zou men niet zeggen, oude schoenen? En zij waren nieuw, toen wij hier kwamen; ik heb ze achttien franken betaald en ze zullen goed zijn om weg te werpen, als wij tehuis komen. Zij loopen veel te veel in het natte zand, die twee; maar er is geen verbieden aan, het is Madeleine die hem medetrekt.’

[p. 61]

Dat Madeleine zorgeloos was, wist hare pleegmoeder wel; zij antwoordde echter verbeterend: ‘Gij moet denken, dat het toch nog maar kinderen zijn, en wat onze kleederen betreft, wij kunnen ze immers tegen de zilte lucht niet beschermen, Charlotte? Overigens, wat komt het er op aan?’

‘Gij hebt gemakkelijk spreken,’ antwoordde de andere, ‘gij zijt vermogend en hebt een man, die geld wint; maar ik niet, ik moet zien, wat ik doe.’

Dan zeide zij bijwijlen met een zweem van afgunst:

‘Ge zijt er 't best aan toe, gij trekt ten minste nut hier uit uw verblijf, gij zelf wordt kloeker en Madeleine ook; maar ik betaal zooveel voor Pierre, als gij voor haar aan de table d'hôte en er zijn dagen, dat hij voor geen halven frank eet,’ en zij zuchtte.

‘O ja,’ antwoordde Suzanne, met fierheid haar dochtertje beschouwend, ‘Madeleine is gezond, volkomen gezond; zij eet goed en slaapt goed en groeit bijzonder sedert eenigen tijd.’

‘Des te beter,’ klonk het op een toon, die beduidde: ‘geduld, ik zal nog deze onrechtvaardigheid bij al de andere van het noodlot voegen.’

Suzanne zweeg een poos en begon dan van het bal in de Kursaal, waarheen Adelar volstrekt haar eens leiden wilde, aleer zij Oostende verlieten. Dat bezoek was op den volgenden zondag gesteld, en lang en veel had Charlotte, die medeging, er zich over bekommerd en zich afgevraagd, of zij bloemen in het

[p. 62]

haar moest steken of niet, en of haar zijden kleed wel mooi genoeg zou wezen.

‘In het zwart kan men overal gaan,’ was het geruststellend antwoord van Suzanne.

‘Gij hebt goed spreken,’ zeide Charlotte, ‘omdat gij uw bleek blauw toilet hebt, waarin gij weet, dat gij zeer schoon zijt.’

‘Och, inderdaad het zal eene gelegenheid wezen om dit eens aan te doen: het hangt daar reeds sedert verleden winter; 't heeft mij al gespeten, dat ik het had; maar het was Adelar, die volstrekt wilde, dat ik bij uitzondering naar het bal van den gouverneur ging, ik weet inderdaad niet waarom, en aldus moest ik er wel verschijnen als de anderen.’

‘Indien mijn man nog leefde, zou ik daar ook altemaal naar toe trekken,’ zuchtte Charlotte en zag naar de zee.

‘Wat is het gesprek moeilijk met u, ik wenschte wel dat ik thuis ware,’ dacht Suzanne.

‘Indien gij liever wat nederzit, moet gij het maar zeggen,’ sprak Charlotte, die niet kon nalaten aan hare gezellin te doen gevoelen, dat zij dezer stilzwijgendheid in den zin van verveling uitlegde, ‘hier is eene bank, wilt gij? mij is het om het even.’

En zij zetten zich, totdat Charlotte haar voorstelde naar de estacade te gaan en van daar op het zand, en eindelijk de bemerking uitbracht: ‘Lieve Suzanne,

[p. 63]

ik heb nu alles beproefd, wat ik kan om u op te beuren en het lukt niet, gij zijt treurig, wat is er, zeg het mij?’

‘Och ik ben niet treurig, Charlotte, maar de zee maakt mij droomachtig, laat mij maar wat aan mij zelve over.’

‘Als het zoo is, zullen wij dadelijk naar uwe kamer terugkeeren. - Pierre, Madeleine!’ riep zij, ‘komt, kinderen! Ik zal u wat hardop voorlezen, lieve Suzanne.’

‘Gij zijt onuitstaanbaar,’ dacht deze en volgde haar ditmaal zonder tegenstribbelen, liever dan een nieuwen woordenstrijd over hetgeen zij mocht verkiezen aan te gaan.

Zij wierp een blik van weemoed op de zee, die tintelde in de avondzon. De dijk wemelde van wandelaars. Zij had willen blijven en kalm genieten van dien vroolijken stond; maar zij mocht niet: aldus dwarsboomen anderen ons onwetend in onze kleine vreugden en meenen wel te doen. Dit was overigens de laatste wandeling welke de beide nichten aan het strand deden, en eene vervelende week moest er op volgen, eene week die Suzanne nimmer nadien vergeten, en die niet weinig er toe bijgedragen heeft om vele dagen van haar verblijf te Oostende met sombere kleuren in hare herinnering af te malen.