Madeleine

XVI.

Dergelijke twistpartijen hadden overigens dagelijks plaats: de kinderen konden elkander niet missen, en eens te zamen geen twee uren den vrede bewaren. Als Pierre des morgens opstond, trippelde hij van ongeduld, totdat het oogenblik verschenen was om naar Madeleine te gaan; deze lag reeds over de leuning van hun kamerbalkon om hem van verre te zien komen.

Zij hadden elkaar een prentje te toonen, bewaarde lekkernij te geven, te beraadslagen achter den rug der moeders, hoe zij het aan leggen zouden om een nieuw schopje te krijgen, als zij het hunne gebroken of verloren hadden; onopgemerkt namen zij klontjes, verstolen het deksel van den suikerpot opheffend, als nog het ontbijtgerief op de tafel stond; liepen eenige stappen vooruit naar de zee, door de twee vrouwen trager gevolgd, en zochten schelpjes en gaarden torentjes op uit het zand, en dan kwam onvoorziens de eene of de andere teruggevlogen met luide klachten:

‘Mama, Pierre slaat mij.’

‘Mama, Madeleine heeft mij geknepen.’

[p. 58]

‘Het is niet waar, hij heeft mij eerst gestooten.’

‘Oei!’ ‘Ai!’ ging het, want in de tegenwoordigheid der moeders werd de strijd soms voortgestreden.

‘Blijft bij ons, zet u hier,’ werd hun geraden, doch dat beviel hun niet, en dra herbegon het spel weer, om op een gelijk einde uit te loopen met de verklaring:

‘Ik zal nooit met Madeleine meer spelen.’

‘Ik zal nooit tegen Pierre meer spreken.’

Oneenigheden zoo ras vereffend als de heuveltjes en putjes, die zij bij opkomend tij met hun schopje in het zeezand groeven.

Charlotte nam echter steeds de houding aan, als werd haar kind onrecht gedaan door Madeleine, en dit kwetste Suzanne, die partij voor haar dochtertje koos en meende rechtvaardig te oordeelen.

Maar er bestond nog eene andere oorzaak van verborgen oneenigheid tusschen de twee dames, namelijk de baden: Charlotte kon het hare nicht niet vergeven, dat zij dagelijks met het kleine meisje in de zee ging zonder haar; aangezien zij geen baden nemen kon, zou zij gewild hebben, dat hare vriendin er ook geen gebruik van maakte, maar Suzanne vond er te veel vermaak in om het voor de grillen van een bedorven jongen te laten.

‘Gaat gij alweer in 't bad?’ vroeg haar elken morgen met misprijzenden glimlach Charlotte. ‘Alle dagen is toch te veel, dunkt mij, voor een kind als Madeleine.’

[p. 59]

‘Wel, het schijnt haar niet te hinderen,’ antwoordde Suzanne en zag aan de misnoegde uitdrukking, welke op het gelaat harer nicht verscheen, dat deze dit als eene toespeling op de zwakheid van Pierre aanzag.

‘Het zijn de kinderen niet die het meest blozen, welke de sterkste zijn,’ merkte Charlotte op. ‘Altijd in het water, dat moet op den duur verzwakken.’

‘Och, het is mijn grootste genot,’ zei toen Suzanne, een ander standpunt aannemend.

‘Ja, maar de gezondheid van uw dochtertje staat toch op den voorgrond.’

Hoe was het mogelijk aldus te spreken! dacht Suzanne. Men behoefde Madeleine - het schoone, kloeke kind - enkel aan te zien om overtuigd te wezen, dat deze jonge bloem juist in den dampkring stond, dien zij tot hare ontwikkeling behoefde. En Pierre daarnevens, een tenger, verarmoed spruitje! Hare zaak was al te voortreffelijk om te bepleiten, en haar hart te goed om eene moeder over haar kind te beschamen; zij zweeg dus liever.

Als Charlotte met haar zoontje op het strand was achtergebleven, toonde zij hem van verre nicht Suzanne en Madeleine, hand aan hand onderduikend en opwippend in de baren.

‘Ziet ge dat nu, Pierre? Gij hebt niet gewild, anders zouden wij ook alle dagen in het water gaan. Dan zoudt gij eene kleur hebben als Madeleine.’

[p. 60]

Pierre hoorde immer van die kleur, die hij niet had en krijgen moest; doch hetzij hij al het noodzakelijke er niet van begreep, hetzij hij te eigenzinnig was, hij antwoordde niet.

‘En zoudt ge nog niet willen?’ vroeg zij hem.

Hij schudde het hoofd.

‘Gij kent uw eigen best niet,’ verklaarde hem zijn moeder.