Madeleine

XXXVIII.

Doch zij waren nog niet gansch van haar af: Madeleine schreef hun brieven uit Amerika: vol lof in het eerst over haar nieuw leven en haar nieuw verblijf - brieven, waarin, zooals met meest alle uit Amerika het geval is, het woord dollars eene groote rol speelde: Pierre won zooveel dollars in de maand, dit voorwerp kostte zooveel dollars, de dienstboden trokken zooveel dollars loon, en dollars, altijd dollars, tot vervelend wordens toe. Dan kwamen hunne portretten, evenals de brieven met onverschilligheid ontvangen en met trage dankbetui-

[p. 138]

ging beantwoord. Allengs veranderden de berichten: Pierre was zijne betrekking kwijt, het leven in Amerika was duur, de mededinging in alles ontzaglijk - in een dezer brieven maakte Madeleine zelfs eene toespeling op het mogelijke eener terugkomst naar het vaderland...

Maar zulks wilden hare pleegouders niet: zij zonden haar gezamentlijk met Charlotte understand, vol weerzin echter, en thans verliep een geruime tijd, aleer zij weer tijdingen kregen. Doch het waren weder geene goede: Pierre had eene stoomhoutzagerij opgericht en was bedrogen geworden door zijn associé; deze was met de kas gevlucht, schreef Madeleine op wanhopigen toon. In dien brief staken twee kinderportretjes, - een van hun zoontje, een van hun dochtertje - onschuldige gezichtjes met blauwe stipjes voor oogjes, rozewangetjes en witte kleedjes aan: gekleurde photographieën, zooals er uit Amerika komen.

‘Arme schepseltjes, wat zijt gij in siechte handen,’ zuchtte Adelar, ondanks zich zelven bewogen, en weder zonden zij geld.

Och, wat was Madeleine rampzalig, schreef zij, wat beklaagde zij het, hare pleegouders te hebben verlaten, met wat spijt en naberouw was haar hart vervuld!

‘Al woorden, enkel woorden,’ zeide Suzanne; ‘dat zij ongelukkig is, geloof ik, maar dat zij in een gelijk

[p. 139]

geval anders zou handelen, neen, zulks geloof ik niet.’

De berichten luidden immer slechter: Pierre mishandelde haar; hij sloeg haar, hij zocht maar eene betrekking, als de nood ten hoogste was, en geraakte ze dra weder kwijt door zijn onbuigzaam karakter en zijne luiheid... En nadat zijne vrouw alle klachten tegen hem had uitgeput, sprak zij in een volgenden brief weder van hem met gansch andere uitdrukkingen: juist als ten tijde toen zij als kinderen krakeelden en het in den grond eens waren.

‘Dat zij ons met vrede late, wat gaat ze ons aan!’ sprak Adelar ongeduldig. Pierre was, zooals zij telkens meldde, al de trappen van de maatschappelijke ladder afgedaald: hij was commies, meesterknecht in eene papierfabriek, boodschapper van een handelshuis en volgens het laatste nieuws pakjesdrager geworden.

‘Hoe kon het anders!’ zei Adelar.