Een revolverschot

XV.

Notaris Mussche gedroeg zich zeer eerbiedvol tegenover de jonge meisjes, met welke het toeval hem in schier dagelijksche aanraking bracht.

De deur, die van uit zijn studie op het voor-erf uitgang gaf, had hij nog nooit geopend; indien hij een inlichting over haar bekende personen of zaken te vragen had, belde hij aan de straatpoort. Uit overmaat van kieschheid groette hij ze nooit, wanneer hij door 't venstertje er eene of allebei op de binnenplaats zag. Hij boog het hoofd voorover op den hoogen lessenaar, aan welken hij rechtstaande schreef. Ook als iemand plagend zei aan de meisjes, dat het zeker een mishand (hindernis) was en de vrijheid benam daar alzoo een bestendigen spioen aan 't raampje te hebben, ontkenden zij 't lachend, zeggend, dat zij nog zijn tegenwoordigheid niet gewaar geworden waren.

Zijn terughoudendheid vermaakte Luc Hancq, en eens dat hij weder bij de juffrouwen zat en Trientje een heelen korf met erwten aangebracht had, opdat hare meesteressen ze uitpeulen zouden, daarna een handdoek over het tuintafeltje spreidend en een pot er op stellend, schoven alle drie vergenoegd nader, en Luc Hancq hielp aan de landelijke bezigheid, die zoo gezellig is, zoo frisch voor de handen, zoo rijk aan hoop op vele volgende giften van den nog langen zomer.

[p. 57]

Marie was altijd zeer opgewekt in zijn tegenwoordigheid, en verweet hem schertsend, dat hij een ‘pezewever’ zou worden, indien hij huiswerk verrichtte. Georgine lachte mede, een helklinkenden, jongen lach.

Hij, als stedeling, had het woord niet verstaan en dit werd een prikkel voor Marie om hem door haar uitlegging nog meer te verstrikken:

‘Een sauskoker,’ verklaarde zij.

‘Een muggezifter,’ hernam zij.

‘Een hekelvee,’ hielp nu Georgine.

‘Een boonenknooper,’ vernieuwde Marie den aanval, vervroolijkt door hare meerderheid in het kennen van allerlei synoniemen, eigen aan menschen, die buiten opgebracht zijn: ‘een haarkliever,’ ging ze voort.

En hij, misschien van streek geraakt door dien stortvloed van plattelandsche wetenschap, stopte zijn ooren en zei met gemaakte luim, dat hij heenging, indien ze niet zwijgen wilde.

En daar zij, meer en meer verlustigd, nog het woord ‘klossenteller’ uit haar schatrijken voorraad opdolf, volvoerde hij zijn bedreiging: hij sprong op en, den notaris in de studie achter 't raam over zijn lessenaar gebogen ziende, liep hij er naartoe en tikte op de ruit:

‘Wat staat ge daar alzoo naar ons te kijken?’ vroeg hij.

Deze begreep het niet en opende haastig de deur, die toegang op het erf zijner buurmeisjes gaf en groette haar nu, onthutst van verre met een buiging van zijn bloot, blond hoofd:

‘Hein?’ zei hij toen aan zijn bezoeker,

‘Ik vraag u waarom ge ons alzoo staat af te spieden?’ herhaalde Luc Hancq.

[p. 58]

‘Ik bespied niemand, ik doe dat nooit, ik was bezig met het afschrijven van een akt,’ ontschuldigde zich de jonge man, oprecht, ietwat sulachtig, de grap ernstig opnemend.

‘Daarin hebt ge ongelijk, want er zijn hier geestiger (vroolijker) dingen te zien en te doen dan dat,’ sprak de muziekmeester; nu had hij een afleider voor de plagerij der meisjes en de lachsters op zijn kant. Meteen trok hij den notaris, schertsend, bij de lob van zijn oor nader.

Marie schoof een hofstoeltje naar hem en weldra zat hij in den kring, met zijn dunne knietjes dicht bij elkaar en een blooden glimlach van bevreemdheid om den mond.

Het was alsof zijn mindere bespraaktheid en belemmerde houding Luc Hancq tot een prikkel van snoeflust werden. Hij zweeg geen oogenblik. Vlug volgde de eene boertige zet op de andere; elk woord dat iemand van 't gezelschap uitbracht, gaf aanleiding tot gewild misopvatten en wekte geschater bij de meisjes door zijn luimig antwoord. Daarenboven had hij den tact geen een iets kwetsends of mishagends toe te voegen; hij was de vreugd-aanbrenger bij uitnemendheid; dit straalde uit de oogen der meisjes, dit bevestigde de uitdrukking van haar verblijd gelaat, dit bleek uit het bewonderend, door een stillen glimlach vergezeld hoofdschudden van den notaris bij elken kwinkslag. Hij trok den blik niet af van Georgine, die met al hare aandacht, evenals hare zuster, aan de lippen hing van Luc Hancq.

De blanke duiven wandelden om hen heen de annekens-erwten (wormstekige) van den grond oppikkend; de steenzwaluwen schreeuwden, rondom den toren vliegend;

[p. 59]

de kouwkens kwekten op het kruis; de koeien trokken reeds voorbij op de straat, naar de stallen terugkeerend; de blanke muur schitterde niet meer oogverblindend in de volle namiddagzon; schaduwen lagen over 't erf, voordat al de erwten in den grooten korf uitgepeuld waren en Luc Hancq eindelijk, zijn uurwerk uithalend, met overdreven of gehuichelde ontsteltenis opsprong:

‘Sapristi!’ hij had tijd en uur vergeten en de burgemeester en de anderen zouden op hem wachten te vergeefs in ‘De Klokke’ voor een vastgestelde bolpartij!...

Hij zat reeds op zijn fiets, wuifde nog eens met de hand, roekeloos achteruitkijkend, aan de voorpoort en weg was hij.