De twistappel

XII

‘Wat is er? wat geschiedt er hier?’ vroeg ook Mathijs een uur later van zijn velo springend, licht beneden ziende, vernemend dat Fernande boven was.

In doodsangst liep hij naar de kinderkamer, op 't bericht van Kathelijntje dat Gaspard de sessen had.

Hij rukte zich de haren uit het hoofd: ‘Mijn kind, mijn kleine, eenige kleine jongen!’

‘Stil, stil! 't zal niets zijn, 't is reeds beter,’ suste hem Fernande.

Noch hij noch zij gevoelden de minste verlegenheid na zulk een lange opschorsing van betrekkingen weder te zamen te komen. Een zelfde smart en onrust hadden wrok en grieven uitgeveegd.

‘Hoe is 't gekomen?’ fluisterde hij.

En Fernande loog na wat de bedienden haar voorgelogen hadden.

Er volgde een lange poos van stilte, een poos van inwendigen strijd en bang vooruitzicht voor Fernande.

[p. 52]

‘Het zwijgen? - Het hem zeggen? - Het hem zeggen? Het zwijgen?’ Neen, met open kaarten spelen, geen verheimelijking, het ware oneerlijkheid, liever zijn gramschap trotsen, hoe hoog ze stijgen moge bij hare ongehoorzaamheid.

Zij gaf een wenk aan Amelie, dat ze alleen wilde blijven met mijnheer. De min ging, slaapdronken, weg.

Even kwam Fernande voor hem staan: ‘Mathijs,’ sprak ze vastberaden, hem vrijmoedig in de oogen ziende: ‘Mathijs!’

‘Wat dan, Fernande?’ hij bang benieuwd.

‘Mathijs, Mathijs, ik dacht, dat Gaspard sterven ging, ik heb hem gedoopt,’ bekende zij, den slag afwachtend.

Hij kwam, de slag, doch anders dan ze had gevreesd. Een aanval heftiger dan de voorgaande deed het wiegje daveren.

En beiden liepen er naar toe in alvergetelheid van vrijgedachte of van geloofsbelijdenis, niets meer wakker in hun harten dan gezamenlijke angst in vast verbond van onverbreekbre solidariteit.