Jezus en de ziel

[p. 35]

VII.

Smaakt en ziet dat de Heere goed is; welgelukzalig is de man, die op Hem betrouwt. - Psalm XXXIV : 9.
Ik heb den Heer lang verwacht en Hij heeft zich tot mij geneigd en mijn geroep gehoord. - Psalm XL : 2.

[p. 36]

Op het VII. Zinnebeeld.
Van geestelijke zoetigheid of genade, en van de onwijsheid der menschen.

Gelijk als men een spelend kind van een gevaarlijke plaats met een schoonen, sierlijken Appel of iets anders tot zich lokt, zoo wordt de Ziele die zich nu door den trek des Vaders heeft laten bewegen om naar God om te zien, door JEZUS den Zone met uitnemende zoetigheid gelokt en getrokken. Dan bevindt zij iets van hetgeen zij niet wist in den Hemel noch op aarde te zijn, en al de dingen dezer wereld worden haar klein en van geener waarde. Dit ziet de wereld, en meent dat ze dwaas is; maar zij heeft den kostelijken onwaardeerlijken parel gevonden, die het waard is, dat men het al om zijnentwille verkoopt. Dan gaat haar eerst de zin en de waarheid dezer woorden op¹⁾: het Koninkrijk der Hemelen is als een schat in den akker verborgen. Komt tot mij allen die belast zijt en beladen, ik zal u verkwikken. Item: Ik zal mij zelven aan hem openbaren. Item: ik zal hem geven te eten van het Manna dat verborgen is en diergelijke spreuken der H. Schrift meer, die haar te voren als dood waren, en nu bevindt zij dezelve levend in zich.

Ach! en ach! over de groote onwijsheid der wereld, dat de menschen zoo veel moeite aanwenden, over groote en wilde wateren lijf en leven wagen, om in verre Landen het aardsche Goud in de gebergten te zoeken en het hoogedele en allerdierbaarste Goud, dat in den inwendigen grond der zielen verborgen leit, van hetwelk een blikje beter en meerderwaardig is, dan al het Goud der wereld, dat lust hun niet te zoeken.

Wordt hun een ruwe berg aangewezen, met beloften dat hij Goud in zich heeft, zoo gelooven zij 't, en graven daarnaar met grooten ijver en naarstigheid.

1) open.

[p. 37]

Maar of haar schoon door menigten die veel liever stierven eer zij een onwaar woord wouden spreken, de berg huns Herten aangewezen wordt, met beloften dat daar een onwaardeerlijke Schat van Goud en Paarlen in te vinden is, voor al degenen die daar met ernst naar graven, dat gelooven zij niet. En al is 't dat zij de blijken der waarheid hiervan aan anderen zien - in hun hooge vernoegzaamheid¹⁾ en verachtinge aller aardsche dingen, zoo gelooven zij 't evenwel niet, zeggende: het zijn maar inbeeldingen en droomerijen.

Vanwaar komt dit dan, dat de mensch aan het eene zooveel meer geloof geeft als aan het ander, daar hem toch van beiden evenveel blijks der waarheid getoond wordt! Och, dat komt van zijn groote grovigheid, dewijl hij, zich aan het uiterlijke leven gansch overgevende, een dier geworden is, dat niet tracht als zijn lijf te erneeren²⁾. Aan het inwendige leven is hij gansch blind.

O Mensch! woudt gij zooveel om het eeuwige doen als gij om het tijdelijke doet! Woudt gij ver van huis trekken om een edelen, hoogwaardigen schat, ver van het huis uws uiterlijken, dierlijken levens, ver van uw eigen booze, verkeerde, van God afgebroken Wil en graven diep, nacht en dag, in den grond uws harten, gij zoudt wat vinden, daar gij alle Koninkrijken dezer wereld niet voor naamt.

1) zelfgenoegzaamheid.

2) voeden.

[p. 38]

De ziele, op zich zelve gelaten, bevindt hare nietigheid.

Zoo dekt een donkre wolk het stralend zonnelicht,
gelijk mijn Liefste nu zijn vriendlijk aangezicht.
Zoolang dat in mij scheen, sloeg mij het hert van vreugden;
toen was ik sterk, en zong en sprong langs 't pad der deugden;

maar nu zich eens verbergt die Goddelijke schijn,

bevinde ik mij een Worm in stof en asch te zijn.

Zoo mij maar iets ontmoet, dat dwars ligt in mijn gangen,
voel ik den ouden mensch zich wringen als een Slange.

Dan zet¹⁾ de vijand scherp met twijfel op mij aan¹⁾

en wijst mij, weder langs den ouden weg te gaan.

Hoe bang is mij te moede! En evenwel, o Heere
al smaakt het mij zoo wrang, nog geef ik u de eere!

Gij doet zoo recht en wel, dat gij mij derven doet,

't geen ik waardeere meer dan al des werelds goed.

Die straf past op²⁾ mijn schuld en menigte van zonden,
die ik van dag tot dag heb vast aaneen gebonden.

Schoon ik u dan, mijn God, noch zien noch voelen mag,

houd mij verborgen vast, dat ik u niet ontvluchte,
maar in gelatenheid, met tranen en met zuchten,

mijn schuld beweene en vast vertrouwe dat uw dood

en dierbaar bloed mijn Ziel zal lossen uit haar nood.

1) valt aan.

1) valt aan.

2) bij.

Goddelijk antwoord.

Voor eenen kleinen oogenblik heb Ik u verlaten; maar met groote ontfermingen zal ik u vergaderen. Jesaja LIV : 7.
Zoo wie ik liefheb, die bestraf en kastijd ik. Openb. III : 19.