Voncken der liefde Jesu

[p. 14]

Soo als de mondt is.

Werckt niet om de spyse die vergaat, maar om de spyse die blyft, tot in het ewige leven, welcke den sone des menschen u geven sal, want dese heeft Godt den Vader versegelt. Joh. cap. 6. vers 27.

[p. 15]

Ick ben het broodt des Levens. Joh. 6. vers 48.

Myn Vlees is waar'lyk Spys,

Myn Bloedt is waar'lyk Dranck;

Wie van my eet, sal Ewig leven.

O Woord, als Broot, en Wyn,

Van Goddelyken klanck,

Uyt 's Vaders Hert, de Ziel gegeven.

Jaa Jesus! Godt, myn lief,

Wy hebben 't wel gehoort,

Het lust ons door een staag begeren,

Te spysen van dat soet,

En vriendelyke woordt,

Wild ghy den honger steers vermeren;

En doet myn ziel uyt u,

Met hemels wesen aan,

Op dat zy't beeld der Godtheyt drage,

En 't vlees, als groove steen

Met goudt mag swanger gaan,

Tot ghy 't onreyne af sult vagen:

Soo wordt de menscheyt door,

De Godtheyt weer vergoodt,

En in zyn eerste graadt verheven,

Om Ewig in Godts hert,

Bevrydt voor noodt en door,

[p. 16]

 

Als in zyn Element te leven.

 

O Enig Element,

 

Van eynd'loos goet, en soet,

 

En schone wond'ren, bove maaten,

 

Wy sien met hoop en vreugd,

 

Uw weelde te gemoedt,

 

Wanneer wy dese vier verlaaten.

 

Ach hemels woord, als Brood, en Wyn,

 

Laat ons uw Gast gestadig zyn.

Heylig Antwoordt.

Ick ben dat levende Broodt, dat uyt den hemel neder gedaalt is: Soo iemant van dit broot eet, die sal in der Ewigheyt leven. Jon. cap. 6. vers 51. Die myn vlees eet en myn bloet drinckt, die heert het Ewige leven: en ick sal hem opwecken ten uytersten dage. Vers 45.

[p. 17]

Toezang.
Komt herwars tot my alle die vermoeyt en beladen zyt, ende ick sal u ruste geven. Matth. 11. 28.

Toon: Sulammithe.

Ach hoe vrind'lyk! laat de Heere,
Zyn liefden Woord, uyts Vaders hert geboren,
Het menschelyk leven horen;
Of sy hem schoon, beminnen, noch begeren,
En haren rug toe keeren:
Hy laatse roepen, en volgt haar op de hielen;
Keert maar weder, keert maar weder, keert maar weder

arme Zielen.

Gaat niet veerder, in 't doolen,
Want voor u heen, wordt auders niet gevonden,
Als 't Eyndt van 't padt der Zonden,
En achter dat, soo heym'lyk en verholen,
Leyt Ewig Leet verscholen:
Waarom Elendig, daar heyl wordt aan geboden?
Keert maar wedet, keert maar weder, keert maar weder,

op het noden.

Soeckt gy weelde, en vrede?
Gy moet het quaad der Zielen rug toe keeren,
En 't aansicht na den Heere:
Uw levens Weg, recht anders om betreden,
Tot sy word afgesneden:
Dan valdt uw Ziele, haar vader in zyn armen,
Van genade, van genade, van genade,

en Erbarmen.

Laat u raden, ô Leven!
Van d' Eewigheyt, verknoopt en vast verbonden;
En dient niet meer de sonden,
Maar hem die u het wesen heeft gegeven,
Entot zyn kint verheven;
Want hier beseyden, is jammer en Elende,
Waar wy keren, waar wy keren, waar wy keeren,

Of ons wenden.