Voncken der liefde Jesu (1687)

Voncken der liefde Jesu

(1687)–Jan Luyken– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 54]
Die anders wil, Heeft staag verschil. Gy begeert, en hebt niet: gy benydt en yvert [na dingen], ende en kuntse niet verkrygen: Gy vecht en voert kryg, doch gy en hebt niet, om dat gy niet en bidt. Gy bidt, en gy en ontfangt niet, om dat gy qualyk bidt, op dat gy het in uw wellusten doorbrengen sout. Jac. 4. vers 2,3,

[pagina 55]
Soo yemant achter my wil komen die verloochene hem selven. Luc. 9. 23. Elck seyt al wat: Bevint sich iet, In 't midden van een snelle vliet, Dat krachtig opwars is genegen, In weder willen van de vloed, Die stadig na beneden spoed, Soo heeft hy 't gansche water tegen: Maar hout hy 't wederwillen stil, En wil gelyk de vloeying wil, Dan is zyn ongemack genesen; Dan sal den ganschen duytsen Ryn, En al zyn dropjes met hem sijn, En 't sal als enen wille wesen. Ach droevig menschelyk gemoedt, Hoe leeft en streeft gy tegen vloet, En stroom, van 't groote God'lyk Willen! Die uwen wille tegen gaat, Want hy is goed en gy zyt quaat, Hoe kan dit anders als verschillen? Al is de brede wyde vloet, Van d'Eyndelose Godtheyt, goedt
[pagina 56]
Noch is zy quaat voor uw begeren, Om dat sy ewig voor sich gaat, En nooyd verenigt met uw quaat, Noch haren loop niet kan verkeeren. Maar wild gy noch geluckig zyn, Verlaat uw eygen willig myn, Dan syt gy van de last ontladen, De gansche Godtheyt is u meê, En dryft u eynd'ling in de Zee, Van 't ewig leven vol genade. Ach Stroom van alle ewigheyt, Die niet, als goet en vrindlyk syt, Hoe soeckt gy 't alles meê te slepen! Gelyk het ook geluckig wordt, Wat sich in uwe stroming stort, En van uw dryving wordt begreepen.
Heylig Antwoordt. Wie met my niet en is, die is tegen my, en wie met my niet en vergadert, die verstrooyt. Matth. 12. v. 30.

[pagina 57]
Toezang. Toon: Uyt liefde komt groot leyden Godt is een ewig geven Een volle stroom van goet, Zyn liefde dryft ten leven, Vloeydt weg, met dese vloet; Verlaat de wereld en zyn schyn, En staakt het weder streven, Gy sult geluckig sijn. Geluckig boven maaten, Die 't God'lyk willen kiest, En alles wil verlaten, Waar door men Godt verliest. 't Was immers eydelheyt en niet, Of wy 't hier al besaaten, Wat ons de wereld biet. Neen overgoude dagen, Wy treden in u voort, Op dat wy 't leven dragen; Door d'opgeslooten poort, En ons geen naberou door knaagt, Maar 't ewig welbehagen, Al 't leet naar achter vaagt.

Vorige Volgende