|
| |
| |
| |
X. Vryheid, Blyheid.
Want wy weeten, dat, zo ons aardse huis dezes
tabernakels gebrooken word, wy een gebouw van God hebben, een huis niet met
handen gemaakt, [maar] eeuwig in de hemelen. Want ook in dezen
zuchten wy, verlangende met onze woonstede, die uit den hemel is, overkleed te
worden. Zo wy ook bekleed, en niet naakt zullen gevonden worden. 2
Korinthen V: 1, 2, 3.
| |
| |
| |
Zucht na open lucht.
Toon: Hoe dus
bedroefd leeuwerk.
ô Tent van vlees en bloed!
Als vreemd voor ons gemoed;
Hoe lustig zal dat ruimen!
Zo breekt een leeuwerk uit
En dryft op zyne pluimen,
Daar hem geen traali sluit.
Hoe balsemt gy het leven!
Men zoud'er niet voor geeven.
Ach kon men 't haar verbeelden!
En dat het wierd gelooft,
Die zich in aardse weelden
Elk blikje komt gy nader;
Gy zyt ons recht' El'ment,
In 't slot van vlees en bloed,
Tot God ons End vervulde,
En 't deurtjen open doet.
| |
| |
| |
Van het wederstreeven des
vleeses.
Toon: Uit liefde komt groot lyden.
Of,
Ik ging op eenen morgen.
God is een eeuwig geeven,
Een volle stroom van goed,
Zyn liefde dryft ten leven,
Vloeid wech, met deze vloed;
Verlaat de wereld en zyn schyn.
En staakt het weder-streeven,
Die 't God'lyk willen kiest,
Waar door men God verliest.
't Was immers ydelheid en niet,
Of wy 't hier al bezaten,
Op dat wy 't leven draagen,
Door d'opgeslooten poort,
En ons geen na-berouw door-knaagt,
Maar 't eeuwig welbehaagen,
Al 't leet na achter vaagt.
| |
| |
| |
Verlangen na Jezus.
Stem: La
Duchesse Royale.
Keer weêr, keer weêr, ô Jezus, myn
beminde!
Zo lang gy u voor my verschuild
Zonder uw oogen ben ik zonder licht.
Waarom bedekt gy doch u schoon gezicht?
'k Voel nu de vonken van de vreugd niet meer,
't Hert blyft beslooten waar ik wend en keer.
Ik kan ach Heer! niet langer weenen,
Daar ik, door uwen geest geroert,
Van vreugde plag te weenen,
Keer weder, ik weet dat gy my mind:
In jeugd, in deugd, een nieuw
Sta af, sta af, ô wereld! die ik minde,
In al uw' schoonheid, vreugd, en schat
Kan ik geen lust meer vinden:
Rykdom en weelde weegt my veel te licht,
Aanzien en eere spouw ik in 't gezicht:
Nu eens de geene, daar al 't schoon afdaald,
Heeft met zyn liefde, my het hert doorstraalt:
't Is Jezus, 't uitgedrukte beeld
| |
| |
Van 't nooit begreepen wezen,
In hem, ô wereld! dat gy 't wist,
'k Val neder op eenen kouden steen,
Uw zweet, uw leet, uw pyn,
Uw nood, uw dood, om myn,
Breng my, ô Heer! voor d'aarde vry te schande,
Laat my, om uwe schoonste naam,
Aan eenen staak verbrande,
Eer ik zouw missen, dat myn ziel verblyd,
Uwe genaden, uw gemeenzaamheid:
Zonder uw vriendschap ben ik leevend dood:
Drenk my met water, spys my schraal met brood,
Als ik uw maar in 't hert gevoel,
Weet ik myn vreugd geen ende,
Waar ik my keer of wende,
Maar buiten u, ô God! is 't al
In armoê moet het smooren,
Och Jezus! zo vriendelyk en zoet!
Myn heil, myn roem, myn jeugd,
Myn troost, myn schat, myn vreugd,
| |
| |
| |
Niet beter als t'huis.
Toon: Belle
Iris.
Ach! myn geest verlangd zo zeer,
Eer zy weêr word ingegooten,
Daar zy eerst is uitgevlooten:
Ach! hoe zucht zy na dien keer!
Ach! hoe lange zal 't noch duuren,
Dat ik hier in vlees en bloed,
Tel de dagen en de uuren,
Dorstig na dat eeuwig goed.
Eeuwig weezen zonder end,
Zonder hoogte, zonder breette,
Eeuwig eeuwig ongemeeten,
't Vlees verteert door 't heet verlangen,
't Vuur der liefde doet geweld,
Eer ik word' van u omvangen,
En myn geest in u versmelt.
Doch wy willen met geduld,
Langs den weg ons voorgeschreeven,
Christus Menschheid, leer en leven,
Laat ons op een steenrots bouwen,
Eerst met Christus aan het Kruis,
In versmaadheid uit te houwen,
Dat 's de rechte weg na huis.
| |
| |
| |
Van de liefde Jezus in 't
herte.
Toon: Geswinde Boode van de Min.
Als Jezus eens de harpe slaat
Daar vreeze Gods gespannen slaat:
Met een opwaarts geheven hoofd.
Van slechte aardse vreugd,
Zich maar in den schyn verheugd.
De ziel, die deze voorsmaak heeft
Verkreegen van haar Heer,
Is nu gereed, zo lang zy leefd:
T'ontfangen tot Gods eer,
Acht zy 't aardse al t'zaam voor slyk:
| |
| |
Na het eeuwig' vreugden-huis.
| |
Van de Heere Jezus, die kostelyke
paarel.
Toon: Psalm 6.
Leert ons den schat waardeeren,
Op dat hy word verkreegen,
Daar 't al aan is gelegen,
Wie wel begeert te vaaren,
Moet u in 't hert vergaaren,
In plaats van aardse slyk!
Uw vastheid is bestendig,
En maakt geen Zielen ryk.
Ryk zynze wiens gedachten,
U voor haar rykdom achten,
En houden voor haar goed:
Haar schat zal niet beswyken,
Als and're schatten wyken,
|
|
Auteursrechtelijk beschermd