|
| |
| |
| |
XI. Het wezen geeft de schaduw.
Dewyl wy niet aanmerken de dingen die men ziet, maar de
dingen die men niet ziet; want de dingen die men ziet zyn tydelyk, maar de
dingen die men niet ziet zyn eeuwig. 2 Korinthen
IV: 18.
| |
| |
| |
Een klein bewys, van 't
Paradys.
Toon: Het daget uyt den oosten.
Meykruidje, aardig spruitje,
In 't heug'lyk bloemendal,
Wat vreemds verteld gy al,
Van 't wonder aller wezen,
Klein straaltje, minn'lyk staaltje,
Van 't Heel dat wysheid hiet:
Een kunstig meester maaldje,
Die 't aardse oog niet ziet,
Maar ons iets geeft te leezen,
Schoon kleurdje, lieflyk geurdje,
Waar kom je doch van daan?
Wat wonderdaad gebeurdje,
Hoe trekje 't siersel aan?
Wy zien maar zwarte aarde,
Wat mag zich al vertoone,
Waar van gy aardse schoone,
| |
| |
Als schaduwen, en schimmen,
Die haar vertoon ontfingen,
Van 't wezen dat haar gaf:
Uit wien het alles vlood,
Die ons zo vriend'lyk nood,
Op 't wezen aller zaaken,
Om 't wezen te betrachten,
Dat nooit voorby en glyd,
Maar eeuwiglyk zal groeijen,
ô Bloemendal der vroomen!
Voor alle die daar komen,
Uit 's werelds zand-woestyn:
Hoe heug'lyk zal m'er rusten!
| |
| |
Zo valt een vliegend bytje,
In zulk een Lusthof vielen,
Hoe wentelt gy in Roozen,
Het zal u wel niet lusten,
Is meer dan aardse schyn:
Gy zyt in 't waare wezen,
Gy vroomen, die als blommen,
Gy zult niet weder komen,
Noch hoopen w' u te vinde,
| |
| |
Gy zyt voor uit gestreeken,
Als goed, dat wy na 't sterven,
Die 't Hemels Bytje drinkt,
Wat mag 't voor goedheid weezen,
Daar 't zieltjen in verzinkt?
Een zee van alle weelden,
In 't Roozendal des Heeren,
Als vrienden te verkeeren,
Daar nooit geen winter-tyden,
Wie zouw het land niet minnen,
Daar 't eeuwig Zoom'ren zal?
Vaar heen, ô aardse dinge!
| |
| |
Meykruidje, aardig spruitje,
Uw' grond en wortel uitje,
Daar hoopen wy te reyzen,
| |
Van hoe naby, De Hoogste
zy.
Stem: Petit Bourdeaux.
Of, Wie sleet
heugelyker dagen.
Ziet, die Hemel schiep, en aarde,
Staat hier aan de deur myn ziel,
Hy is Schepper, die u baarde:
Gy het schepsel buig en kniel:
Ziet hy is de Pottebakker,
Wat gy bend, zyt gy dan schuldig,
Aan hem daar gy 't al van had. Aan hem enz.
Keert u dan van alle dingen,
God van wien wy 't al ontfingen,
Die ons aan ons zelven gaf:
't Zy myn hoogste zaligheid:
Dat ik u maar mag behaagen,
Gy die myne oorspronk zyt. Gy die enz.
| |
| |
Maar wat zal ik dan noch geeven?
'k Ben zo diep in schuld geraakt;
Schepper van myn eerste leven,
Voor dat gy my hebt hermaakt,
Door uw' lyden, door uw' sterven,
Waar zoud ik iets vinden? waar?
Gy zyt God en ik ben Mensche;
Eeuwig uwe schuldenaar. Eeuwig enz.
| |
Lof, uit hulp.
Stem:
Repicava.
Noch nooit begreepen Heer,
Ik buig voor u, in 't stof op 't aanzicht neêr;
Ik meet geen tyd, ik tel geen uuren meer,
Om eer, en prys te geeven; myn leeven,
Hoe lang het worde, 't is noch veel te kort,
Van ongeloof, het licht ging voor my schuil;
| |
| |
Maar gy ontrukte my dien helsen muil,
En stak my toen rechtschaapen, in 't wapen,
En gy behong myn schouder met een schild,
Die al te dwaas na groote wysheid vist,
En niet beseft, dat hy haar oorspronk mist;
Ik hoef niet wyd te zoeken, in hoeken,
Dat heilig wezen straald my in 't gezicht;
Een rots die nooit doorweekt,
De Zee van 't ongeloof, hoe veel z' ontsteekt
Met al zyn baaren, op haar vastheid breekt,
Haar weêr te rug doet ruimen, en schuimen,
Van heete tooren, die vast brult, en, raast,
| |
| |
| |
Zucht tot vrucht.
Toon: Courante la
Bare.
ô Christus laat den dageraad,
Van 't eeuwig licht myn herte gants doorschyne,
Dat alle duisternis verdwyne,
Die doch een moeder is van alle quaad:
Dryft alle booze dieren voort,
Op dat 'er lof en vrede werd gehoord,
In 't eenzaam heilig huis, van 't rein geweeten,
Door uwe kracht, zo ongemeeten,
Dat alle onweer eens verdwyn,
Gebied de wind, en zegt dat zy legt neder:
Spreek tot de Noorde wind keer weder,
Zo zal der haast een diepe stilte zyn.
Zend dan uw' licht en waarheid neêr,
Dat zy op aarden lichten gints en weêr;
Ik ben een dorre en een leed'ge aarde,
Tot uw' gezicht, myn God, myn waarde,
Doorgiet met Hemels-dauw myn hert;
Zend u genaden af; reik my beneeden,
Het water der aandachtigheden,
Op dat myn aard daar meê begooten werd:
Op dat zy lustig groeid en bloeid,
Door al de zegen die van boven vloeid,
Zo dat zy overvloed van vruchten draage,
Tot uwer eer, en welbehaage,
| |
| |
| |
Van het eeuwig Al.
Toon:
Psalm 8.
Ach neen! ach neen! alweetend God en Heere,
Uw Majesteit is niet zo wyd en veere,
En of de Mensch een worm op aarde zy,
Noch woond gy hem, gelyk eed Vader, by.
Hy hoeft zyn stem niet krachtig te verluiden,
Om u zyn zin en meening te beduiden;
ô Eeuwig Al, dat alles hoord en ziet,
Wat na of ver, of stil of luid geschied.
Dies zyt gy ons een aldergoedste Vader,
Is iemant na, gy zyt ons noch al nader,
Zo leerd ons dan steeds wand'len in het licht,
Als Kind'ren voor haar's Vaders aangezicht.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd