Olie op de golven

[p. 218]

Hoofdstuk XXVI

Goedhals keek kapitein Kramer vragend aan. Hij begreep, dat het iets ernstigs moest zijn, als de kapitein persoonlijk een bericht overbracht. Kramer schraapte nogmaals zijn keel: ‘Er is een telegram voor u gekomen, meneer Goedhals en ik vond het beter u zelf te vertellen wat erin staat. Uw vrouw heeft een auto-ongeluk gehad en ze is ernstig gewond.’

‘Is ze...?’ begon Goedhals, maar sprak de woorden niet uit.

‘Nee, maar het schijnt wel ernstig te zijn. U wordt direct terug verwacht. Hier is het telegram.’

Zwijgend las Goedhals de fatale woorden.

‘Morgenochtend zijn we in Trinidad. U kunt vandaar vliegen,’ vervolgde Kramer.

‘Ja.’

Goedhals wist niet, dat hij antwoordde. Het telegram was duidelijk genoeg. Misschien was er nog hoop, maar dan toch een heel kleine. Hij bleef even voor zich uit zitten staren, zijn gezicht was asgrauw.

Terug naar Holland, dacht hij, ja natuurlijk, maar hoe. Hij zou zijn passage niet kunnen bekostigen en de maatschappij zou deze keer niet zo coulant zijn het voor hem te betalen, niet na de som, die hij in Holland met zoveel smeken had weten los te krijgen.

‘Kan ik iets voor u doen, meneer Goedhals?’ vroeg Kramer.

[p. 219]

‘Passage reserveren bijvoorbeeld? En als u nog andere telegrammen hebt, kunt u me die ook geven.’

Goedhals scheen uit zijn versuftheid te ontwaken. Hij keek Kramer recht in de ogen.

‘Ik ben bang, dat ik niet terug zal kunnen gaan,’ zei hij.

‘Maar in zo'n geval kan uw maatschappij toch geen bezwaren maken?’

‘Het is niet de maatschappij, kapitein. Het is eenvoudig, dat ik er het geld niet voor heb de passage te betalen.’

‘O,’ zei Kramer en zweeg even. Toen zei hij: ‘Maar ik geloof toch dat daar wel een oplossing voor is. Hebt u wel eens van reizen op krediet gehoord?’

‘Ja, maar ik dacht, dat dat iets anders was. Dat je vooruit een gedeelte stortte en dan reizen kon.’

‘Nee. Ik geloof wel, dat we dat regelen kunnen. Zal ik voor u seinen?’

‘Graag,’ zei Goedhals.

‘Komt u dan als u aangekleed bent even in mijn hut, dan kunnen we bespreken, wat er verder gebeuren moet.’

Goedhals knikte. Langzaam begon het tot hem door te dringen, wat dit betekende. Sylvia verliezen, Sylvia voor wie hij zijn hele leven geofferd had, die hij ondanks haar fouten als een deel van zichzelf beschouwde. Nee, ze mocht niet sterven, hij kon haar niet missen.

Kramer had de hut verlaten, Goedhals wierp de lakens opzij en kroop uit zijn kooi. Zijn gedachten waren nu helder, hij kon voor zich zien, wat hij doen moest. Als Kramer de passage op die manier in orde zou kunnen brengen zou hij dat over enkele minuten weten. Goedhals kleedde zich snel aan, zich er niet om bekommerend, dat hij ongeschoren was. Dat kon wachten, maar dat andere niet. Als de passage voor elkaar was, moest hij seinen dat hij kwam en wanneer dat zou zijn, hij moest ook de maatschappij bericht geven. Even trachtte hij zich voor te stellen hoe het bericht daar ontvangen zou worden.

[p. 220]

Het zou een goede gelegenheid zijn hem gelijk maar in Holland te laten blijven, met vervroegd pensioen. Maar dat was niet belangrijk, het ging nu om Sylvia. Al het andere was bijzaak. Wat hem betrof ontsloegen ze hem op staande voet.

Hij was juist zijn das aan het vastknopen, toen Keller uit de badkamer terugkwam. Keller schrok toen hij Goedhals' gezicht zag.

‘Wat is er gebeurd, kerel?’ vroeg hij bezorgd.

‘Sylvia heeft een auto-ongeluk gehad. Kramer kwam me het telegram brengen hier lees zelf maar.’

Keller las de paar woorden, die zoveel betekenden.

‘God,’ zei hij, ‘en wat doe je nou?’

‘Ik ga in Trinidad van boord en vlieg terug.’

Keller knikte. ‘Ja, dat is het beste.’

‘Ik ga nu naar Kramer,’ zei Goedhals, ‘hij zou telegraferen om passage.’

‘Ja. Zeg luister eens. Als er iets is wat ik voor je doen kan.’

‘Dank je. Nee, dat geloof ik niet, of je zou het misschien aan de anderen kunnen vertellen. Je begrijpt wel, dat ik er niet veel voor voel erover te spreken.’

‘Zeker, dat maak ik wel in orde, maar je moet je niet het ergste voorstellen, kerel. Het komt misschien allemaal nog goed.’

‘Nee, Keller, dat geloof ik niet.’ Goedhals haalde zijn schouders op. ‘Misschien, waarschijnlijk zelfs, is dit zo'n voorbereidend telegram om het slachtoffer niet ineens de volle laag te geven.’

‘Wie heeft het afgezonden? Wie is die Blommers?’

‘De dokter.’

‘Ken je hem? Is het een man, die zo iets zou doen?’

‘Nee, dat niet.’

‘Nou dan.’

‘Keller, jongen, laat ik niet hopen op een wonder, dat toch niet bestaat. Nee, het is gebruikelijk. Over een paar uur komt het tweede telegram, dat zul je zien.’

[p. 221]

‘Ik hoop van niet.’

‘Nee, ik ook niet natuurlijk, maar het vertrouwen op mijn geluk heeft de laatste jaren wel een knauw gekregen. Nou ga ik maar.’

Toen Goedhals de hut verlaten had, begon Keller zich langzaam aan te kleden. Hij was in de korte tijd, dat hij Goedhals kende erg op hem gesteld geraakt en de gedachte, dat hij nu waarschijnlijk voor altijd uit zijn leven zou verdwijnen, was dezelfde alsof hij een goede vriend ging verliezen. Want dat Goedhals nog ooit naar Curaçao zou komen geloofde hij zelf niet. Hij was het wel eens met Goedhals' zienswijze, het was een voorbereidend telegram. Wat zou Goedhals dan nog moederziel alleen op zijn leeftijd op Curaçao zoeken?

Keller zuchtte, maar hij begreep, dat deze dingen onvermijdelijk waren als je reisde. Je ontmoette mensen en op een gegeven ogenblik verdwenen ze weer uit je leven. Het was triest, maar het was een les, een les om je verwachtingen niet te hoog te stellen. Cynisch? dacht Keller. Ja, misschien wel, maar ook een harde waarheid. Zou het zo ook met Lucy kunnen gaan? Zo nauw als ze nu verbonden waren? Als ze eenmaal het schip verlaten hadden, zou dan de band, die het schip vormde en die dan verbroken werd ook hun levens uiteen doen gaan? Had Goedhals daar vanmorgen vroeg op gezinspeeld? Hij wist het niet, hij miste de ervaring om te kunnen oordelen of deze vergelijking op Lucy en hemzelf van toepassing zou zijn. Maar het was een waarschuwing. Had Lucy dat zelf ook aangevoeld, toen ze zijn gevoelens zo onbarmhartig analyseerde? Maar nu hij het onder ogen kon zien, nu hij het gevaar kende was hij gewapend. Hij voelde zelf de invloed, die het schip, de zee en de samenleving aan boord op hem hadden en hij begreep, dat hieraan een einde zou komen en dat het komende leven op het eiland heel verschillend zou zijn van het leven aan boord. Het moest niets tussen hem en Lucy veranderen, dacht hij.

[p. 222]

Langzaam verliet hij de hut en liep de gang naar de eetzaal door. Nu moest hij hun vertellen, wat er met Goedhals ging gebeuren. Bij de ingang van de eetzaal weifelde hij even. Hij zag, dat de meeste tafeltjes bezet waren. Opeens zag hij Helen op zich toekomen. Ze deed erg zenuwachtig.

‘Ik moet je dringend spreken Otto,’ zei ze met gedempte stem, ‘er is iets gebeurd.’