Het schilder-boeck

T'leven van Simon van Siena, Schilder.

Wel is waer, dat sy gheluckich worden gheacht, die van de Natuere aengheleydt zijn tot sulcke Const, die hun tot nut en welvaren brengt, en maecktse wel ghesien en bemint by groot en cleen: maer de Menschen hebben dese meeninghe, datse bysonder noch gheluckigher zijn, die een eeuwighe faem naelaten in yeghelijcx mondt, van hun loflijcke wercken, het welck alderbest can te weghe ghebracht zijn, als vermaerde Poeten yemants naem ^* in hun gheschriften stellen, daer sy vaster blijven als in harde Porphyren met Diamanten ghesneden. Dit geluck hadde Simon van Siena, welcken levende ten tijde van den ghelauwerden Poeet Fransoys Petrarca, diens vriendinne Laura hy conterfeytte, en was van hem daerom zijnen naem in zijn versen plaetse ghegheven, tot onsterflijcke ghedachtenisse. Simon en was den alderbesten niet in Const van teyckenen, maer van natueren vielen hem veel inventien by, veel en seer wel dede hy nae t'leven: en maeckte seer veel wercken buyten en binnen s'landts. Starf A^o. 1345. oudt 60. Iaren. Op zijn graf was dit schrift ghestelt:

Simoni Memmio pictorum omnium, omnis aetatis celeberrimo. Vixit An. lx. Mens. 2. dies 3.

* Vermaerde Poëten connen yemants naen onsterflijcken.