Nochtans een christen

[p. 60]

Man van dag en nacht

Naast haar gestrekt in nachten zonder dromen,
veel wezenlijker dan zij kan vermoeden,
ligt hij uit aderen die in hem stromen,
zo diep dat er geen ruisen wordt vernomen,
tot wat hij zich ziet worden te verbloeden.

Ook zij wordt eens begraven of verbrand,
dat doet er, als zij stof is, niet meer toe,
daarom is hij ook nu aan haar verwant
en keert zich in het donker, en doet zo
zacht strelend wat hen samenhoudt gestand.

Zij ligt zo zuiver in haar slaap gedoken:
hij kent haar huid, haar adem en haar geuren, -
dat hij zijn hand daarheen heeft uitgestoken
heeft geen moment haar sluimer onderbroken,
en hij verzwijgt straks wat hij zag gebeuren.

Want hier ligt tussen hem en haar een kloof
die geen gemeenschap, hoe ook, overbrugt:
hoe zoet hij wat hij vreest in haar verdooft,
hoe levend zij zich in zijn armen legt, -
stil stroomt hij leeg in wat hij niet gelooft.

[p. 61]

 

Het is een wonder dat hij elke morgen

 

opnieuw haar ziet in een herrijzenis:

 

zij loopt gewoon haar planten te verzorgen,

 

en in het daglichthuis met haar geborgen

 

is hij weer de ander, die hij ook nog is:

 

 

 

Een ouder wordend man, aan wie het zijn

 

veel geeft, waarom een glimlach niet misstaat,

 

hoezeer hij weet heeft van die laatste pijn,

 

die hij alleen in nachten ondergaat,

 

verbloedend uit zijn diepste aderen.