Verzamelde gedichten

[p. 64]

Seine-et-Marne

De zon sprong op van de brug te Châlons,
uren ver weg achter Montereau,
trok over Nemours naar Fontainebleau
en viel door een avond van schemerdauw
in de Seine bij Charenton.

toen bloeide de nacht. langs de oevers der
kimmen flakkerde weerlicht na zwarten donder.
over de glanzende schemermeren
dreven boven verzonken puinen
zachte schimmen van maanlichtwolken
tusschen de eilanden der populieren
en diep-weerspiegelde droomfragmenten
van sterrentuinen en firmamenten
wiegelden over het witte water
zilveren en lazuren droomen.

dan een hel-gele dag:
boven de teedere bergen der verten
waar woeste zonnen branden en breken
langs de doorschijnende hemelklingen
der rondom zichtbare horizonnen
bezeilen ontelbare zachte schepen
van licht en wolken de blauwe zeeën
en koele meren der hemelstreken:
onzichtbare, sluimrende, teere zwanen.

o, Seine-et-Marne, fransch Toscane!

[p. 65]

 

Tusschen Marlotte, Montigny en Grez

 

staat op een heuvel een klein houten huis.

 

een stem vraagt loom: is de zon wit of grijs?

 

wordt de dag snikheet?

 

en de stem van den jongen die buiten staat

 

en de reis verspiedt van het vroege licht,

 

lacht en zijn lach is een lied.

 

 

 

hij toovert een fonkelend vergezicht:

 

 

 

de dag is een meer; het snelle, veerkrachtige

 

morgenlicht scheert er zijn kleurlooze schepen over.

 

de zon, de felste der morgenrozen gloeit

 

tusschen tomaten en tuberozen. smetteloos,

 

smetteloos is het blozen der jonge berken

 

en populieren. links langs het verschiet

 

broeit het doffe paars van beslagen druiven.

 

de donderkoppen en heuvels zwellen; vlak

 

onder de verende ruggen der kimmen

 

- gladde, gebogen, springende herten -

 

hijschen de verten de teedere zeilen, grijze

 

(‘grijze?’) ja, van amandelbast

 

het nauwlijks groene grijs, en -

 

 

 

maar wie slaapt, slaapt door in het houten huis

 

in het warme hart van het paradijs,

 

op den heuvel aan den weg naar Grez.

 

 

 

1927