Verzamelde gedichten

[p. 67]

Tweede periode

[p. 69]

VII

In memoriam P.M.-S.

...
een non.
een hertogin.
een vrouw voor wie de zin
des levens pas voorgoed begon
kort voor haar dood en groeide met dien dood;
binnen een groot
volkomen afgestorven-zijn der wereld
hervond zij haren oorsprong;
en na den korten loop des levens
ving zij zichzelve in zichzelve op
en hing daarin
gelijk in het begin.

maar tegelijk was zij zoo vol en zoo koelbloedig wereldsch
dat zij een middag kort nog voor haar dood
omdat de zon zoo prachtig scheen op het gazon
nog eenmaal loopen wilde door het licht.

driemaal doordrong
het bloed dat uit haar wonde sprong
haar kleed en kleurde het met dood'lijk vermiljoen;
haar witte handen grepen het
en scheurden het in wilde repen weg.
driemaal doorstond
zij nog dat iemand haar verbond
en pantserde in een hel zomersch kleed;
en langzaam daalde zij de trappen af en schreed
zij langs het bloeiend grasveld door de middagzon,

[p. 70]

 

hoewel het bloed in haar toen al zoozeer vervaalde

 

en ook de dood haar al zoo diep benauwde

 

dat zij haast niet meer ademhalen kon.

 

 

 

een hert

 

 

 

niet alleen om het teedere beloop

 

van hare enkels die als bij de reeën

 

bijna te breekbaar leken voor haar romp;

 

noch om haar half geloken oogen

 

die vol van vreemde bange droomen waren

 

en zacht amandelvormig,

 

noch om het vage trillen van haar wimpers

 

of om de teere schelpen van haar mond.

 

 

 

maar om iets onnaspeurlijk wondbaars en koninklijks;

 

iets avondlijks dat veel langs meren dwaalde

 

en dat, gewond door pijn maar dieper door vermoeden

 

het leven als iets zoo ontzettend duisters voelde

 

dat het vergeefs en radeloos een uitweg zocht.

 

 

 

maar dien niet vond; en in 't verborgene

 

onhoorbaar snikkend, lag zij met groote open oogen

 

langzaam en geheimzinnig te verbloeden.

 

 

 

tot in den dood droeg zij den eenen ring.

 

 

 

het wereldlijk en onopvallend teeken

 

dat in zijn doffen diep bestorven bloedgloed

 

het wapen droeg van haar vervallen staat.

 

 

 

haar handen waren tenger, smal, zacht elpenbeenen;

 

soms was men bang dat zij zouden verbranden

 

in lange vlammen die zich zelf doorschenen

[p. 71]

 

zoo lang en slank en wit waren haar handen.

 

 

 

hoe haar leven was? wat weet men van een leven?

 

wat weet ik van de sidderende angsten

 

die haar misschien haar leven lang opjoegen

 

en waaraan bleven haar gedachten hangen

 

de lange regenende schemerdagen;

 

waaraan heeft zij haar zachtsten droom gegeven?

 

 

 

nu is zij jaren lang alweer begraven.

 

haar zoon en ik gaan zeer verscheiden wegen.

 

wacht zij op ons in gindsche verre streken

 

waarheen al reeds toen wij nog kindren waren

 

op lange regenende winterdagen

 

haar droomen en herinneringen negen?