Verzamelde gedichten

[p. 76]

Ontbinding

De linden temperen het licht.
wild en bedwelmend slaan de voorjaarsstormen
over de blinde aangezichten van de graven.
onder de donkergroene vlammen van de boomen
schemert het warme zomermiddaglicht.

dit is haar graf. hier onder deze zoden
ligt nu haar hertelichaam, al geheel ontbonden
langzaam en onverschillig te verrotten.
haar aderen, de zachte roode stroomen
in 't schemerende zacht-ivoren bergland
zijn nu de bedding voor een wild bederf.
legers van maden, wormen en insecten
wemelen langs de schimmelende paden
en door de gaten in haar buik en flanken.
en aan haar zieke diep-bedorven handen
ontkiemen ranke wilde voorjaarsbloemen.

is het een troost dat ik nu kan bedenken
dat het dooraderd leven van haar armen
een vruchtbaar vocht werd in de moederaarde?

misschien; wanneer de kindren in haar schoot gestorven
haar eenmaal moeder hadden kunnen noemen
en hier nu speelden in de jonge bloemen
onder het warme zomermiddaglicht.