Logo DBNL
Vijf versies van 'Vera' (1962)

Vijf versies van 'Vera'

(1962)–H. Marsman–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

13

aant.5Door den vallenden avond haast Theo zich naar de villa van Ilse von Kehrling. Hij 6 is, na zijn bureau, onmiddellijk en uitvoerig gaan baden. 's Morgens was hij zonder 7 ontbijt uit het hotel in Potsdam naar den trein gerend en heeft tot vijf uur in één 8 ruk gewerkt. In den trein, vooral toen hij achter het huis langs spoorde, dat hij nu 9 in den avond van denzelfden dag zoo energiek tegemoet gaat, was zijn atavisme, zooals 10 hij dat noemde, zijn geweten, aanhoudend en tergend gaan steken. Hij had gedacht van 11 Ilse volmaakt los te zijn en reeds nu, na dien eersten verrukkelijken nacht met Vera, 12 bekroop hem een vaag, bijna smeekend, verlangen naar zijn schoone slaapster, zooals 13 hij haar noemde, en als hij straks, na de frêle, bedwelmende streelingen, waarmee zij 14 zijn huid zou omwolken, hier weer buiten zou zijn, op weg terug naar Berlijn, zou 15 een zoo heete hartstocht naar de andere, sterke, aardsche hem grijpen, dat hij niet 16 rusten zou voordat hij bij haar zou zijn. -

17Snel, ingespannen, afwisselend werk hadden zijn atavisme verdoofd overdag. Het woe-18lende water waarin hij gebaad had, nam de laatste moreele scrupules weg met het 19 vlokkende schuim. Een scherpe scheiding voltooide zijn metamorfose: een verbruikt 20 stuk leven, zijn voorlaatste ik, wanneer men dat als een constante kon zien, dreef in 21 een damp van zeep, stoom, zweet en parfum in zijn badkamer rond. Nieuw en gesterkt 22 ging hij eten. De geuren van het sobere maal contrasteerden scherp met de wulpsche 23 aroma's, die hem straks zouden streelen, als hij bij Ilse zou zijn: een onbeschrijflijk 24 mixtum uit ozon, gods-

tekstkritische noten

aant.1vrucht en weemoed. Hij spitste zich op het contrast; hij leefde ervan, hij leefde über-2haupt van contrasten; hij was, zei hij zelf, een labyrinth van slingerende tegen-3strijdigheid.

4De wijn zette iets van zijn nieuwste bloed om in een zeer vaag begin slechts van 5 loomheid, van atavisme alweer en hij vervloekte voor een moment zijn duizend-6voudige ik (dat hem nu intusschen slechts tweevoudig leek) en was spoedig weer weer-7loos overgeleverd aan de dreun van de wielen: Vera - Ilse - Vera - Ilse - Vera - Vera 8 - Vera - Ilse. Hij glimlachte vaag: de stand was voorloopig 3-1. Toen werd hij een 9 oogenblik volkomen ernstig en zei tot zichzelf: schoft, wanneer maak je nu voorgoed 10 eens een eind aan dat eeuwig-eendere gedonder tusschen twee vrouwen. Neem er één, 11 of geen, of meer, maar niet telkens twee tegelijk, want haast altijd gaan ze er alle 12 twee aan kapot en alleen jij blijft natuurlijk intact; alleen jij verliest schijnbaar nooit; 13 wat zeg je daar: schijnbaar? Ja, precies, schijnbaar, want als het er wezenlijk op aan 14 komt, ben jij uit de voeten, held. Dus Theo Walter, je maakt er van avond een eind 15 aan? Goed, zei hij sussend en listig, goed, houd je maar stil, ik word braaf; en zeg 16 maar meteen met wie van de twee ik moet breken. -

17Toen lachte hij weer; maar opnieuw versomberde plotseling zijn vroolijke jongenshart 18 tot een zwart stuk steen en terwijl hij de trappen opliep, - geruischloos stikten zijn 19 passen in weeke loopers en geruischloos streek hij, ontstellend ernstig, door de spiegels 20 omhoog, - zei hij angstig mompelend tot zichzelf: nu moet je kiezen, lafaard. Haastig 21 boog hij zich over de leuning om te zien of niemand hem kon hebben gehoord. Het 22 trappenhuis onder hem was stom en leeg. Toen zei hij weer, maar nu zachter: - och, 23 kiezen is eigenlijk onzin, je houdt òf van haar, òf van Vera; of weer van geen van 24 twee. Den laatsten spiegel doorstreek een glimlach vol zelfverwijt en bittere trots. 25 Vlak voor de bovenste treden schoten zijn oogen vol roode

tekstkritische noten

aant.1warmte en dacht hij alleen nog - voor zoover men dat denken kan noemen - aan de 2 zeer ranke en soepele beenen, die in gladde kousen - zeehondengrijs en roze door-3schemerd door de teedere vleeschkleur - het tengere lichaam droegen met het trotsche 4 weemoedige hoofd van Ilse gravin von Kehrling. Hij bekeek nog even aandachtig zijn 5 vingers, die streepen electriciteit zouden trekken uit haar prachtige huid en uit het 6 aschblonde haar, dat lichten zou als de zee. -


Vorige Volgende