Vijf versies van 'Vera'

Regelnummers proza verbergen

17

aant.7De barbaar Theo Walter keek stil in het vuur; en Ilse von Kehrling keek stil in 8 hetzelfde vuur. Toen zei hij langzaam, met die donkere, vaag gesluierde stem, die als 9 een cello diep in zijn ingewand klaagde: - zoo, lieve jongen, dus nu is het uit. Nee, 10 in Godsnaam geen melodramatische romantiek, in Godsnaam geen scène, je weet hoe 11 ik denk over vitaliteit en tragiek. Maar één ding kwelt mij, meer nog dan dat het 12 voorbij is, hoè het voorbij kòn gaan. - (En bijna fluisterend zei ze): Is het dan ook 13 van mij uit geen liefde geweest?.... Maar nu moet je durven, lieve lafaard! Nu moet 14 je durven. Nu moet je eindelijk eens kiezen; wees nu eindelijk ook eens ein ganzer Kerl; 15 geen vitalist in Godsnaam, maar een man; maak een eind aan dat eeuwige transigeeren; 16 en vergeet dit sermoen; lees de Bergrede nog eens en vergeef mij vooral dit sermoen, 17 maar vergeet het niet heelemaal: dag lieve jonge hond, dag vitalist, dag kleine Theo; 18 lief zijn voor Vera.

19Toen hij weg was, zeide zij tot haar spiegelbeeld: als hij het nu maar aandurft en 20 volhoudt. - Zij snikte. -