Vijf versies van 'Vera'

Regelnummers proza verbergen

20

aant.6Theo en Vera doorleefden dien winter alsof er geen wereld bestond. De barre maanden 7 hadden hun kleine woning in Dahlem hardnekkig maar vrijwel vruchteloos belegerd. 8 Zij werkten overdag in Berlijn en de zwavelen noodatmosfeer, de smaak van asch en 9 bederf, die dien winter het Berlijnsche leven doortrok, hing ook om hen als een nood-10weer en kleurde hun hart. Niemand kon er zich geheel aan onttrekken. Maar in wezen 11 bleven zij gaaf en soms bijna beschamend onaangetast. Hun geluk isoleerde hen; zij 12 bewoonden een kleine dappere vesting, de brug ging niet neer. Daarbinnen leefden zij 13 alsof dit eiland de wereld was: een kleine aarde desnoods, naar den omtrek bezien, 14 maar zij verbeeldde dè wereld door de kracht waarmede zij haar ervoeren en met hun 15 liefde bezielden. Zij was bestand tegen een levenslang beleg: de muur zou niet wijken 16 en de leeftocht zichzelf vernieuwen als het meel en de olie van de oud-testamentische 17 vrouw.

18Vredig en stralend waren de avonden in hun huis; ook wanneer zij zich elk in een 19 andere kamer verschansten begaf hun geen oogenblik de lichte zwevende kracht, die 20 hun harten verheugde en hun lichamen ruim en rustig doortrilde. Zij leefden in 21 elkanders aanwezigheid als in een wit ruim, zonder beklemming, wonderlijk vrij en 22 verstrengeld tezelfdertijd. 's Nachts sliepen zij in elkanders armen, overstroomd door 23 een zwaar verzadigd geluk, onbeschrijflijk lieflijk en vredig.

[p. 75]