Besluit der dichtlievende uitspanningen, met verscheidene byvoegzelen

[p. 149]

Droomige mymeringen over het rym,
Aan den heer van Kruiningen.

IK woelde in 't bed, als een jong Nonnetje in het Klooster,
Of (zo Homeer zegt) als een beuling op een' rooster,^(a)
Wyl myn' verkoude borst en pyn aan 't rechte been
My, hoe vermoeid ik was, den slaap onmoog'lyk maakte,
Wanneer myn Zangstertje me op 't onvoorzienst verscheen,
En ik, half droomend, met haar' hulp, aan 't rym'len raakte.
Half is 't me gants ontgaan, en 't geen 'k onthouden had,
Deed ik, ontwaakt, Klein Jantje opteek'nen op dit blad.
'k Zie met genoegen, dat myn Vriend door Kunstgedichten
Van allerhande stof den Helikon blyft stichten,
En wierook en gebloemte aan alle kanten strooit.
Voor my, ik heb myn' harp in ernst op 't vuur gegooid.

(a) Zie de Naleezing.

[p. 150]

 

Al wou me ook Febus weêr een' splinternieuwe geeven,

 

't Was vrugtloos. 't Is gedaan! myn' stramme ving'ren beeven.

 

De geest is my door ziekte en pynen uitgedoofd.

 

De minste inspanning geeft my duizeling in 't hoofd.

 

Myn' mag're beenen zyn te pynlyk om de trappen.

 

Des Zangbergs die voor my te steil wordt, op te stappen

 

Zelfs 't Rym ('k beken 't) verveelt me in de ooren op den duur.

 

Te veel gesuikerd ooft walgt, en wordt eind'lyk zuur.

 

De vaerzen wierden in den ouden tyd gezongen:

 

Daar quam geen Rym te pas, maar zuiv're taal, vol klem,

 

Die op een zeek're Maat geschikt wierdt, om de stem

 

In 't zingen vloeiende te leiden ongewrongen.

 

t Rym is een vrucht, die nooit op Pindus is gegroeid.^(b)

 

In tyden, toen de smaak van kunsten was verlooren,

 

In yzere eeuwen is dit misgewas gebooren,

 

En door de Paapen in Leeusvaerzen^(c) voortgebroeid.

 

Ook moest dat Kinderspel natuurlyk 't volk bekooren.

 

De onkundige oordeelt van de vaerzen naar 't geluid,

 

En eischt geen' reden, als maar 't rym gelukkig sluit.

 

Die weêrgalm snort en klinkt, en kittelt Midas ooren.

 

De Dichter won ook zelf door 't rym veel arbeid uit.

(b) Ik zal my hier over nader uiten.

(c) Versus Leonini.

[p. 151]

 

Hy hadt geen bystand van Godinnen of van Goden,

 

Geen' invloed van Apol, geen hoefnat meer van nooden.

 

Zo ras hy tot zyn dicht maar de eerste regel vondt,

 

Boodt zich de tweede door het rym van zelfs terstond,

 

En 't was hier recht: ‘Poëet, vermoei u niet met roeien.

 

‘Maar dryf op Gods genâ, zo als de rymen vloeien.

 

Ook baarde dikwils 't rym een' inval onverwacht,’

 

Die .... hier beving de slaap myn' oogen. Goede nacht!

 

Dus leerde ik toch, dat, als men rust'loos legt te waaken,

 

Het rymen goed kan zyn, om zacht in slaap te raaken.