Besluit der dichtlievende uitspanningen, met verscheidene byvoegzelen

[p. 167]

Brief in vaerzen Aan den Edelen Mogenden heere,
Den heer Mr. Adriaan van der Mieden,

Raadsheer in den Hove van Holland, Zeeland, en Vriesland, enz. enz. enz.
Op het zien van deszelfs Dankzegging aan haar' Koninklyke Hoogheid, voor de Verkiezing van deszelfs oudsten Zoon, den Edelen Groot Achtbaaren Heere
Mr. Aris van der Mieden, Tot het Burgermeesterschap der Stad Alkmaar.

Nos tamen haec quocunque modo tihi nostra vicissim
Dicemus, Daphnimque tuum tollemus ad astra.
Virg. Ecl. V. 50.

GEen grooter heil kan God een' wyzen Vader geeven,
Dan dat hy eer en vreugd aan kind'ren mag beleeven,
En van zyn' arbeid, zucht, en zorgen 't loon geniet,
Als hy de vruchten van zyn' teed're liefde ziet.
Hoe weinigen, myn Heer, mag dat geluk gebeuren!
Hoe menig Gryzaart vindt in kind'ren stof tot treuren!
Hoe dikwils wordt een' plant, in zeegen opgegroeid,
Volwassen, door de dood ontydig afgesnoeid!

[p. 168]

 

U heeft de Hemel met volmaekter heil beschonken.

 

Gy ziet uw' kinderen, gezond, met deugden pronken,

 

Gy ziet, nog leevend, ja nog vol van lichaams kragt,

 

Uw' roem reeds erffelyk in een gewenscht geslacht.

 

Gy ziet drie Dochters, die haar' moeders beeld vertoonen.

 

Gy ziet uw eigen beeld driedubbeld in drie Zoonen,

 

Gekweekt, gewassen tot Kolommen van den Staat.

 

Uw oudste Zoon, gevormd tot wysheid door uw' raad,

 

En lessen, maar nog meer, door uw roemruchtig voorbeeld,

 

Wierdt reeds van de eerste jeugd elx achting waard geoordeeld.

 

En klom op 't kussen in zyn Vaderlyke Stad.

 

't Is reeds drie jaar, dat hy in Neêrlands Staatraad zat,

 

Waar uit hy, reis op reis, Landsweegen afgezonden,

 

Zyn' lof weêrgalmen hoorde in duizend dankbre monden,

 

En met den glans gekleed van 's Lands Hoog Moogendheid,

 

Doorluchte blyken gaf van deftig Staatsbeleid.

 

Nu ziet gy (welk een vreugd!) dien Zoon de marm're trappen

 

Van Alkmaars Kapitool, als Burgerheer, opstappen.

 

Elk pryst Minerva's keur. In 't jeugdige gelaat

 

Speelt reeds het weezen van een' Vader van den Staat.

 

Hoe zwiert die tabbert om de welgevormde leden!

 

Elk ziet met blydschap hem 's Grootvaders plaats bekleeden,

 

En Coren's ryp vernuft herleeven in zyn' jeugd.

 

Dit roert uw Vadershart! wat hoor ik! door de vreugd

[p. 169]

 

Barst u de tong los, om met ongewoone klanken

 

De Schutgodin van 't Land voor haare gunst te danken.

 

De Zangberg juicht om zulk een' achtbren Kunstgenoot.

 

Zelf Febus lacht u toe, schoon 't lang hem zeer verdroot,

 

Dat, daar hy u zo vaak toelonkte in vroeger' tyden,

 

Ge u niet verwaardigd hebt uw' dienst hem toe te wyden,

 

En 't Zonnevuur, dat u bestraalde, hebt gedoofd.

 

Hy toont deez' nieuwe vrucht aan Heemskerk, Huigens, Hoofd,

 

De Groot, en Six, die nooit zich schaamden, om met zingen

 

Hun' geest te ontspannen, in hun' wichtigste oeffeningen.

 

Zy blyven borg, dat gy, tot delging van uw' schuld,

 

Uw offren aan Apol voortaan verdubb'len zult.

 

Zo rek' des Hemels gunst nog lang uw dierbaar leeven,

 

En wil u dikwils stof tot nieuwe dichten geeven!

J.J. Mauricius.