|
| |
| |
| |
Op de harders-zangen en mengel-dichten,
Van den heer Pieter Visscher.
ZO 'k ooit by 't vloeiend kristalyn
Der zilverzuiv're waterstroomen,
In 't lommer van de Lindeboomen,
Aan d' oever van den gryzen Rhyn
Gezeeten, dorst van Laura zingen,
Of prees een vriend, terwyl ik 't vee
In 't klaverryke veld zag springen,
Eer de Uchtend-Zon aan de Oosterpoort
Met goude sluiers 't aardryk kroonde,
En ons zyn Hemelsch ligt vertoonde;
Zo gy my immer hebt verhoord,
| |
| |
En ik een vuur voelde in my blaaken,
Als ik, ô zalig negental,
Uw' heilig Autaar dorst genaaken:
Ciert nu myn geest met licht en glans,
Op dat ik mag myn oogwit treffen,
En hem tot aan de starren heffen,
Die door zyn dichten wint den krans.
Zie ik Antonides herleeven?
Of is zyn bovenaardsche geest,
Die zonder we'ergade is geweest,
Heer Visscher, dan aan u gegeeven?
O ja; hy leeft in uw gedicht.
O meer als driemaal goude vaarzen,
Die gy, met hooggekurkte laarzen
Geschoeid, hier eind'lyk geeft in 't licht!
Bragt ooit, gelykwe in dichters leezen,
De galm van Orpheus goude Lier
Tot stilte 't ongetemde dier;
En kon de Luit zo kragtig weezen,
Dat zelfs het steen op 't zoet geschal,
En 't klinken van Amphions snaaren
Van zelfs oud Thebe quam bewaaren,
Dat dus omringd wierdt met een wal;
| |
| |
Wie staat niet mede als opgetoogen,
Als hy uw' goude vaerzen leest,
Die gy vol aardigheid en geest
Nu geeft te zien aan yders oogen.
Te recht, myn Heer, nadien de nyd,
Die al het goede wil besmetten,
Vergeefs hier zal haar tanden wetten,
Tot zy haar hart verknaagt van spyt.
Dan zult gy door uw' Dichten leeven,
En zien uw' nooit volpreezen naam
Op taaye wieken van de Faam,
Tot aan het starrenhof verheeven.
Beroemde Stroom, doorluchtig Y,
Die uit de Zuiderzee gevallen,
Bekabbelt de Amsterdamsche wallen!
O steun van Gysbrechts Burgery!
Steek uit het mosch uw' gryze haaren:
Gebie de Nymfen van uw' Vliet,
Dat zy den Dichter, dien gy ziet
Den roem te zyn van uwe baaren,
Betullebanden met een kroon
Van eeuwig-groenende Lauw'rieren:
Want zo betaamd het eerst te çieren
Het hoofd van Phoebus waardsten Zoon.
| |
| |
Drenkt hem dan voorts met volle schaalen,
O zaal'ge Zusters, uit uw' bron.
Gy, die met uwe goude straalen
Verlicht den versch-bedauwden schoot
Des Aardryks, als gy om te rennen
Na 't Zuid, uw' roozen-koets komt mennen
In 't Oosten langs het gloeiend rood;
Bestraal uw' Zoon nog veele jaaren,
En geef, dat hy met Lauwer-blaên,
Die nooit verwelken, mag belaên
In ouderdom zyn gryze haaren.
1707.
|
|
Auteursrechtvrij