Dichtlievende uitspanningen
(1753)–Jan Jacob Mauricius–
Auteursrechtvrij
[pagina 197]
| |
De Trouw voor 't vaderlandGa naar voetnoot*. Toegezongen
| |
Le juste est intrepide an milieu des dangers.
VErliet weleer zich 't volkryk Romen
Op de edle Trouw van Fabius?
Droeg het, wen Pirriius hun deed schroomen,
Geen roem op Held Fabricius?
Waarom zou Neerland hen toch wyken,
Dat Koningen de vlag deed stryken
Als 't oorlogs onweer loeide op zeê?
De aloude Trouw is niet verbasterd;
En schoon haar bitse Nyd belasterd,
Zy kweekt uit Oorlog, rust en vreê.
| |
[pagina 198]
| |
Mauricius! ô eer der Braaven!
Wiens Trouw steeds bleek aan 't Vaderland,
Gy zyt in 't hartçiment begraaven,
Schoon U de Nyd heeft aangerand.
Hou moed! ei, maak U nooit verleegen,
De jonge Vorst blyv' U genegen;
Hy kend reeds uwe oprechte Trouw!
Uw' Deugd, gewoon te zegenpraalen,
Verkeerd haar glans in Bliksemstraalen,
Wen Laster U besmetten wou.
O Neérland, wyk dan niet voor Romen.
Sla 't oog slechts op Mauricius!
Hy heeft geen Pirrhussen te schroomen!
Hy waakt, als Held Fabricius!
Hy treed op 't spoor der wakkre Helden,
Die zich voor de edle Vryheid stelden,
En offerden hun Goed en Bloed.
Hamburg kan van 's Mans Trouw gewagen!
En, of de Haat hem mag belagen;
Hy steekt het hoofd noch op, vol moed!
| |
[pagina 199]
| |
't Is waar, 't vald hard voor braave Mannen,
Wanneer de Nyd hunn' Deugd belagt!
Als Muitlust, Twist de vierschaar spannen,
Waar word dan 't Heil van 't Volk betracht?
Waar is 'er dan wat goeds te hoopen?
Elk rust zich uit op rooven, stroopen;
't Geweld ontziet noch klein noch groot!
Elk schynt een Hercules in 't plondren;
En, of des Lands Kartouwen dondren,
Het Volk vliegt toomloos in zyn dood.
Moest Gy dan noch door woeste baaren,
Tot Heil der Wester-Maatschappy,
Ten doel van duizenden gevaaren,
Beploegen Nereus zeevoogdy?
Moest Gy Sur'names kust genaaken,
Op dat men al uw vlyd zou laaken,
Die Gy besteed had tot heur bloei?
Of heeft men uw voorgaande Glory,
Misgund een plaats in 't Lands History.
Dewyl die aanwies in zyn groei?
| |
[pagina 200]
| |
O ja! maar denk, geen Lastermonden
Zyn ooit in staat het blank gemoed,
(Hoe zeer 't ten doel staat aan heur vonden)
Te vlekken in de tegenspoed.
Dies houd dan stand; en moet Ge al lyden,
Gy zult hier na U weer verblyden.
Het lyden duurd maar voor een tyd!
Denk: is zelfs Socrates gelasterd,
Onze Eeuw, noch meer van Deugd verbasterd,
Heeft u een strik ten val gelyd.
Maar, wyl Ge weêr die Kust ontweeken,
In 's Graavenhaag uw rast geniet;
En by 't geruisch der waterbeeken,
't Beloop der aardsche dingen ziet.
Zoo duld, dat ik in 't Sticht gezeeten,
U myn oprechte zucht laat weeten;
Myn zucht strekt tot uw eeuwig Heil!
'k Wensch, Onbekend, U allen zeegen.
En schoon Ge U Doel nooit hebt verkreegen,
Hield Gy een Wakend oog in 't Zeil.
| |
[pagina 201]
| |
Leev dan gerust, bevryd van kommer,
Tot nut en vreugde van uw Kroost,
In schaduw van de Oranje lommer
's Lands Vreugd en Lufl, 's Lands Heul en Troost!
Gy hebt, 't is waar, wel veel verlooren
Aan Friso, tot 's Lands Heil gebooren.
Doch ligt vindt Gy 't weêr in zyn Zoon.
Een Telg geteeld van braaven Vader,
Speeld 't zelfde bloed door hart en ader;
En geeft der Deugd altoos heur loôn.
Laat Laster vry heur gift uitbraaken.
De Deugd verduurd heur vuyle gal!
De Deugd strekt Braaven tot een Baaken.
De Deugd staat als een Rotz zoo pal.
Geen Hagelbuy van Lasterschriften,
Gewoon de waarheid weg te ziften,
Vermoogen iets op 't rein gemoed!
O zuivre Deugd! o Telg der Gooden!
Hoe onvervalscht komt Gy ons nooden!
Hoe strekt Ge een Troost in teegenspoet!
| |
[pagina 202]
| |
Wel Hem, die met een blank geweeten,
Zich heeft in voor en teegenspoet,
Tot Heil van 't Land getrouw gekweeten,
En opgeofferd goed en bloed.
Laat zulks aan de Ondeugt vry mishaagen;
Een boom staat bloot voor onweervlaagen;
Een rukwind werpt hem plotslings neêr!
Dus ziet Gods Beeld, op de aardsche kringen,
Door zuure en zoete wisselingen,
't Veeltyds gemunt op Deugd en Eer.
Mauricius! 't geeft my geen wonder,
Dat men Uw Trouw benydde, o neen!
Uw' Trouw en Deugt klonk als de Donder
In 't oor der Volken als voorheên.
De Laster, op Uw Roem verbolgen,
Wou, tot uw val, heur driften volgen.
Zy vloog terstond door 't gantsch Heel-al,
Spoog vuur en vlam, deed ieder weeten,
Als dat Gy had Uw plicht vergeeten;
Ja, zelfs bewerkt des Handels val.
| |
[pagina 203]
| |
Doch, Waarheid, op deez' Laster maaren
Verscheen, waar voor dat Monster vlood!
De schoone sprak: ‘O Burgerschaaren!
‘Mauricius, zal tot zyn dood,
‘'s Lands voordeel, niet het zyne, zoeken!
‘De Laster moog zyn doen vry vloeken;
‘Zyn Trouw verduurd den roest der Tyd!
‘Zyn Naam zal na zyn dood noch leeven!
‘Zyn Faam op duizend tongen zweeven,
‘Wyl Hy 't Heel-al zyn Glori wyd.
Hier zweegze! en 't oog zag op elks weezen,
De waare Blydschap met meer gloed,
Als wel voorheenen, straks te leezen.
Elk juichte, wyl de Tegenspoed
Met snoode Laster was verdweenen!
Geen Sterveling dagt meer om 't steenen!
De Vreugde nam weer een begin!
Niets kon de drift, de neiging hind'ren!
De Blydschap wist van geen vermind'ren,
Wyl 't hart ontvonkte in waare Min!
| |
[pagina 204]
| |
Mauricius! wiens zilvren hairen
Een Lauwerkrans zyn toegewyd;
Die, na een reeks van Zeegevaaren,
In zoete rust uw dagen slyt!
Uw Lof wierd nimmermeer volzongen,
Al had een dichter honderd tongen.
Uw Deugd zy nooit weêr aangerand!
Gy, die uw Vyanden dorst nadren;
Dacht om de aloude Spreuk der Vadren:
Ik Waak voor 't Lieve Vaderland!
|
|