Vervolg der dichtlievende uitspanningen
(1754)–Jan Jacob Mauricius–
Auteursrechtvrij
[pagina 298]
| |
Gedeelte van eenen brief aen een vrient.
Ga naar voetnoot*Gy kunt 'er vyf, zes dagen blyven...
Leer, leer, zo 't moog'lyk is, myn' Vrient in 't Neêrduitsch schryven;
Een' Tael, vol merg en pit en kracht, thans net beschaeft.
Waarom zich toch aen 't Fransch verflaeft?
Het Neêrlants wykt voor geen' der hedendaegsche Taelen.
Het lieve Fransch kan zelfs by onze spraek niet haelen;
Zy heeft een' ryken Woordenschat,
Die al' uitdrukken kan, wat het Verstant bevat.
't Zy men in Maetgezang of Onrym zich laet hooren,
Daer Hoofden, Branden en Oudaenen ons bekooren,
En ons uitnodigen op hun' Historieblaên.
Daer Vondel, met de Goesche Zwaen,
En zo veele Anderen ons houden opgetoogen.
Daer 'k myn' Mauricius zie op den Zangberg staen.
Daer ons Van Haren brengt zyn' Frizo onder de oogen....
Maer, 'k zie myn' Zangnimf weêr! Dat is ras afgelegt!
'k Heb alles aen uw' Vrient omstandig uitgelegt,
| |
[pagina 299]
| |
Doch vruchteloos; ik kon niets op zyn' Geest verwinnen.
't Vooroordeel heeft te zeer vermeestert zyne zinnen.
‘Uw' Praetjes hebben niets om 't lyf
‘Uw Neêrduitsch is te hart, te styf.
(Zo sprak, o spyt! zyn Hooggebooren)
‘Wat is het Fransch Galant, het zy men 'tspreeke of 't schryv'!
‘Wat geest! wat aertigheit! ‘'k heb moeite en tyt verlooren.
|
|