Vervolg der dichtlievende uitspanningen

[p. 339]

Eene ongehoorde wonderspreuk.

Een Heer, beroemt aen Vreemde Hoven,

Zegt, dat men weinig last in zeker Lant betaelt.

Waer heeft hy dat van daen gehaelt?

Zoude ik dat Paradox gelooven,

Daer ik, en zeker 't is my leet,

Met al' de Werelt beter weet;

Een Paradox, 't geen ver alle and're gaet te boven,

Die ooit in Herssens zyn gesmeet!

Al kon zyn' Schranderheit my als een Rysje buigen,
Hy zou toch op dat stuk my nimmer overtuigen.

Doch 'k zoek geene Onmin met een' Vrient,

[Die volgt gemeen'lyk op het twisten]

'k Gun de Overwinning hem, is hy daer meê gedient.
Myn Leeven loopt ten einde, ik moet geen' tyt verquisten.

Ik wys hem, in zyn Vaderlant,

Naer Hampden, wiens Geschrift hem spoedig zal bekeeren,
Zo hy 't recht zoekt. Hy kies hier anders vyf, zes Heeren,
Beroemt door kuadigheit en wel doorkneed verstant.

[p. 340]

 

Doch 'k hoor, hy wil 'er over schryven.

 

t Is wel! men zal misschien geen antwoort schuldig blyven.

 

Hoe, zegt men, merkt gy 't niet? 't is enkle Boertery.

 

Ik wensch, om 's Ridders wil', dat zulks de Waerheit zy.