Annie Forest. Een verhaal van eene meisjeskostschool

Hoofdstuk VI.
‘Ik ben ongelukkig.’

Omstreeks vijftig meisjes vereenigden zich iederen morgen en iederen avond tot 't gebed in het lieve kerkje naast Rustenburg. Deze kapel was gebouwd uit de bouwvallen van een oud klooster; de muren en zelfs het fraaie venster in oosterschen stijl dagteekenden uit lang vervlogen tijden. Het

[p. 29]

dak was met veel zorg in denzelfden stijl van het venster gebouwd, en het geheel was schoon en indrukwekkend.

Mevrouw Willis hield veel van haar kerkje. Zij hoopte dat de meisjes hier de nuttigste lessen voor haar leven zouden ontvangen. Zij had hier zelfs eenige malen eene weerspannige leerling gebracht, en getracht haar door een vriendelijk woord, binnen deze heilige muren gesproken, tot betere gedachten te brengen. - Hier verzamelde men zich iederen Zondag voor de godsdienstoefening, en iederen avond kwam hier de predikant van de groote gemeente, waaronder Rustenburg behoorde, om het avondgebed te leiden. - Het was een bejaard man en een groot vriend van Mevrouw Willis. Menigmaal zeide hij haar, dat hij deze jonge meisjes als de voornaamste leden van zijne kudde beschouwde.

Hier knielde ook Hester neder, maar het valt te betwijfelen of zij in hare verlegenheid en het vreemde gevoel van eenzaamheid, dat Mevrouw Willis zelf niet had kunnen verdrijven, aandachtig naar het gebed luisterde. Zeker is het, dat zij niet instemde met het avondlied, dat met behulp van een orgel en eenige lieflijke meisjesstemmen, inderdaad schoon, ja soms weemoedig, werd weergegeven.

Na afloop van den avondgodsdienst nam Mevrouw Willis Hetty bij de hand en bracht haar bij den ouden, grijzen predikant.

‘Dit is mijne nieuwe leerling, Mijnheer Everard, of laat ik liever zeggen onze nieuwe leerling. Hare opvoeding is zoowel aan mijne als aan uwe zorg toevertrouwd.’

De predikant nam Hester's hand in de zijne en trok haar onder het licht.

‘Dit gezichtje komt mij niet vreemd voor. Kan ik je niet al eens vroeger gezien hebben, mijn kind?’

[p. 30]

‘Neen, Mijnheer,’ zeide Hester.

‘Gij hebt hare moeder gekend,’ zeide Mevrouw Willis; ‘herinnert ge u nog van vroeger uwe liefste leerling, Helena Anstey?’

‘Ja, ja zeker, ik zal Helena nooit vergeten; en gij zijt hare dochter?’

Hester's gelaat was doodelijk bleek geworden. De plechtige kerkdienst, gevoegd bij al de inspanning en doorstanen angst van dezen dag, had hare gevoelige zenuwen sterker aangedaan dan zij kon verdragen. - Toen de predikant tot haar sprak en Mevrouw Willis vriendelijk op haar neêrzag, gevoelde zij op eens het kerkje met haar in 't rond draaien; de meisjes waren allen verdwenen, en om een flauwte te voorkomen, barstte het arme, vermoeide kind in tranen uit.

‘O! ik ben zoo ongelukkig zonder mijne moeder!’ snikte zij. ‘Ach, spreek mij toch niet over haar!’

Zij hoorde nauwelijks de vriendelijke woorden, welke hare twee vrienden tot haar richtten, en bemerkte niet eens dat Mevrouw Willis, geheel tegen hare gewoonte, zich over haar heen boog en hare nieuwe leerling nogmaals een kus gaf.

Daarna werd zij aan de zorg van Juffrouw Danesbury toevertrouwd, die haar naar hare kamer bracht, haar hielp uitkleeden, en haar warm toedekte.

‘Nu zal ik je wat haver-de-gortpap geven, mijn kind. - Neen, niet tegenspreken; ik heb gezien dat ge bijna niets gegeten hebt. Ik weet het, lieve, de voornaamste reden waarom gij u zoo ongelukkig gevoelt, is dat ge honger hebt. Het is waarlijk verstandiger, eet nu de pap, sluit dan je oogen en ga maar rustig slapen.’ ‘U bent heel vriendelijk voor me,’ zeide Hester, ‘evenals

[p. 31]

Mevrouw Willis en mijnheer Everard; ook houd ik heel veel van Cecile Temple, maar ik wilde dat Annie Forest niet hier op school was.’

‘Dat moogt ge niet zeggen, ge doet mij daarmeê veel verdriet: en ik twijfel er niet aan dat Annie en gij eens de beste vriendinnen zullen worden.’

Hester antwoordde hier niet op, maar in hare oogen kon men duidelijk de woorden ‘nooit’ lezen.