Annie Forest. Een verhaal van eene meisjeskostschool

[p. 87]

Hoofdstuk XIV.
Dood verklaard.

Vele meisjes herinnerden zich nog lang dien ongelukkigen Woensdagmiddag; zij herinnerden zich die gedwongen vroolijkheid en dat beklemde gevoel, dat zij allen hadden. En hoe meer de uren voorbijgingen, des te sterker werd de verdenking, dat Annie het kwaad bedreven had.

Eene school is eene kleine wereld op zichzelf, en de algemeene opinie kan spoedig veranderen. Annie was zonder twijfel de lieveling van de school, maar bevoorrechten hebben natuurlijk ook vijanden; en er waren verscheiden meisjes laag en onwaardig genoeg, jaloersch op Annie's populariteit te zijn. Zij was een meisje, dat enkel door bekrompen naturen kon gehaat worden. Zij had hare populariteit door hare bijzondere vroolijkheid en onzelfzuchtigen aard verkregen. Zij had niet het minste eigenbelang, en voor hen, van wie zij hield, zou zij ook haar leven willen opofferen; zij maakte hunne belangen geheel tot de hare. De straf van een harer vriendinnen op zich te nemen was een dagelijksch werk voor Annie. Zij hield niet van leeren; zij bezat geen een buitengewoon talent, hare heldere, klankvolle stem uitgezonderd; altijd was zij ten achter met haar lessen, deed nooit wat zij doen moest, en deed juist dat, wat haar verboden werd. Zij was een tegenstrijdig, vreemd schepseltje; nooit was zij op iemand jaloersch, nooit benijdde zij iemand; zij hield veel van een grapje, en deed dikwijls iemand uit louter gedachteloosheid verdriet aan, maar altijd was zij weer gereed om te zeggen dat het haar

[p. 88]

speet, altijd was zij weer klaar om goede vrienden te worden. Het moge vreemd schijnen, dat zoo een meisje als Annie vijanden zou hebben; maar zij had ze. In de laatste weken had het gevoel van jaloerschheid en benijding, dat reeds lang in menig gemoed gesluimerd had, een duidelijker vorm aangenomen.

Twee redenen waren hier de oorzaak van: namelijk Hester's openlijke en standvastige tegenzin in Annie, en Dora's uitgesproken overtuiging, dat Annie slecht opgevoed en geen dame was.

Dora was het eenige meisje van de hoogste klasse, dat wel eens haar meening over Anna had uitgesproken.

Annie moest dezen dag in de eerste klasse de onaangename rol van de ondeugende kleine heldin spelen. Dora was vast overtuigd van Annie's schuld. Zij en haar klasgenooten verwaardigden zich over Annie te spreken, terwijl zij haar al hare kleine deugden ontnamen, en hare ondeugden aanmerkelijk vergrootten. Na twee of drie uren over haar gericht te hebben, besloten Dora en de meeste meisjes van hare klasse, dat Annie weggestuurd moest worden, en eenstemmig besloten zij haar dood te verklaren.

In de lagere klassen had Annie ook eenige vijanden, en deze meisjes, die Hester's houding tegenover Annie nauwkeurig hadden opgelet, kwamen nu naar haar toe en vroegen haar, hoe zij over Annie's schuld dacht.

Hester verzekerde haar, zonder zelfs één oogenblik te aarzelen, dat Annie het gedaan had. ‘Men behoeft er niet eens aan te twijfelen, als men haar maar aanziet,’ zeide zij.

Op dit oogenblik verliet Annie Cecile's kamertje, en snelde met roode oogen de speelzaal uit.

Zij scheen zeer ongelukkig te zijn, maar toch, voordat zij de deur uit zou gaan, stond zij even stil om een klein

[p. 89]

meisje te troosten, dat om het een of ander stond te pruilen. Zij nam het kind in hare armen, kuste het teeder en fluisterde het iets in het oor, dat het geheele gezichtje door eenen glimlach deed ophelderen, terwijl zij hare armpjes in verrukking om Annie's hals sloeg. Zij zette het kind nêer op den grond, dat vroolijk wegliep en zich weer bij hare vriendinnetjes voegde. Annie verliet daarna de kamer.

Het groepje meisjes zat nog rond het vuur, doch nu was niet Annie, maar Hetty het aantrekkingspunt. Het was voor het eerst van haar leven, dat Hetty zich in de benijdenswaardige positie van een gunsteling bevond; en zonder in 't minst te vermoeden wat voor onheil zij stichtte, kon zij de gelegenheid niet voorbij laten gaan, om haar tegenzin in Annie duidelijk te doen blijken.

Vele meisjes, die anders veel van Annie hielden, kwamen nu tot de overtuiging, dat zij inderdaad schuldig moest zijn, en één voor één begonnen zij, zooals het bij menschen altijd de gewoonte is, ieder iets kwaads van hare vroegere lieveling te vertellen. Ook zij besloten, dat, als Annie waarlijk zoo laag en kwaadaardig was geweest, het eigendom van andere meisjes te beschadigen om haar daardoor in moeilijkheid te brengen, zij dood verklaard moest worden.

‘Wat is dat, dood verklaren?’ vroeg het kind, dat Annie zoo even getroost had, terwijl zij bij het groepje kwam staan.

‘O, dat is iets heel treurigs, Phena,’ zeide Mary Bell, terwijl zij haar arm om het aardige kind heen sloeg en het naar zich toe trok.

‘En wie wordt dat gedaan?’

‘Wel, ik ben bang: de stoute Annie Forest.’

‘Zij is niet stout; Annie mag niet doodgemaakt worden. Ik houd niets van je, Mary.’

Het kleine meisje zag met schitterende, uitdagende oogen

[p. 90]

de meisjes aan, rukte zich uit de omarming los, en keerde weer naar hare vriendinnetjes terug.

‘Hoe dom van je om dat te zeggen, Mary,’ zeide een van de meisjes. ‘Maar,’ vervolgde zij, ‘ik geloof dat het nu toch bewezen is, dat de arme Annie, om het zoo uit te drukken, een meisje beneden onzen stand is. Wat mij betreft, ik vond haar altijd heel aardig, maar als zij waarlijk schuldig is, trek ik mijne handen van haar af.’

‘Wij allen laten haar loopen,’ riepen de meisjes, behalve Suzanna Drummond, die als gewoonlijk in haar stoel zat te knikkebollen.

‘Wat zeg jij er van, Suzanna?’ vroegen een paar meisjes; ‘je hebt al dien tijd nog geen woord gezegd.’

‘Ik, he, wat?’ vroeg Suzanna, terwijl zij zich uitrekte en gaapte. ‘O, van Annie Forest? Ik geloof dat gij gelijk hebt, meisjes. Maar is dat niet de bel voor het theedrinken? Ik heb een vreeselijken honger.’

Hester betrad dien avond met een zeker gevoel van eigenwaarde de eetzaal, in de meening, dat zij zich bijzonder onderscheiden had.

Arme, dwalende, onnadenkende Hester, weinig vermoedde zij welk slecht zaad zij zaaide, en welk een oogst zij zich zelf bereidde!