Annie Forest. Een verhaal van eene meisjeskostschool

[p. 91]

Hoofdstuk XV.
Over enkelen die geen kwaad dachten.

Een paar dagen later was Hester zeer verheerlijkt eene uitnoodiging van hare vriendinnen, de dames Bruce, te ontvangen. Deze goede menschen hadden het verlaten, ongelukkige kind, dat zij zes weken geleden op hare reis naar school een weinig vertroost hadden, niet vergeten. Zij vroegen Hester, of zij den eerst aankomenden halven vacantiedag bij haar wilde komen doorbrengen; en daar dit juist een Zaterdag was, gaf Mevrouw Willis Hester verlof tot acht uur te blijven, dan zou zij het rijtuig zenden om haar te halen.

Het geval met Annie had den Woensdag te voren plaats gegrepen, en al de meisjes waren nog vol van het onopgeloste geheim, toen Hester vertrok. - Er was nog niets van bekend. Alles ging als gewoonlijk zijn gang op school, en een toevallig opmerker zou zoo goed als geene verandering in Annie opgemerkt hebben. Haar vroolijke lach werd nog gehoord, haar lichte tred ging nog dansende over den vloer van de speelzaal, zij zat op hare gewone plaats op school, en was zelfs wat oplettender, en wat gelukkiger met hare lessen. Zij had nog haar zelfde geestig gezichtje, met de schalksche, heldere uitdrukking in hare oogen. Maar zij, die haar goed kenden, zagen toch eene verandering in haar.

In de speelzaal wijdde zij zich uitsluitend aan de kleintjes, nooit kwam zij meer in de nabijheid van Cecile's kamertje, of voegde zij zich bij de meisjes van de middelste

[p. 92]

klasse, wanneer deze rond het vuur zaten. Zij at weinig, en het meisje dat de slaapkamer met haar deelde, vertelde dat zij meer dan eens midden in den nacht gewekt werd door het harde snikken van Annie. In de kerk zelfs, als zij dacht dat niemand op haar lette, droeg haar gelaat eene uitdrukking van groote droefheid; maar als Mevrouw Willis toevallig haar kant uitzag, sloot zij den kleinen mond stijf toe, de donkere oogen werden neergeslagen, en de geheele uitdrukking van haar gelaat teekende de grootste onverschilligheid.

Hester werd hoe langer hoe meer overtuigd van Annie's schuld; een paar meisjes echter twijfelden er aan, en hadden Annie gaarne weer in hun midden opgenomen, indien zij er slechts de minste moeite voor gedaan had.

Annie en Hester hadden verscheidene dagen niet tegen elkander gesproken; maar, toen Hester bezig was zich te verkleeden, en zich gereed maakte voor haar bezoek bij de dames Bruce, werd er zacht aan hare deur geklopt. Ongeduldig riep zij: ‘binnen!’, want zij had haast en vreesde opgehouden te worden.

Tot hare verwondering kwam Annie met een luchtigen tred de kamer binnen. Zij legde een klein ruikertje van voorjaarsbloemen op Hester's kaptafel. Hetty keek eerst naar de indringster, en toen naar de bloemen. Zij hield heel veel van bloemen, en ze zou ze met opgewondenheid aangenomen hebben, had iemand anders dan Annie ze haar gebracht.

‘Ik wilde zoo graag,’ zeide Annie met eene voor haar verlegen stem, ‘dat gij deze bloemen uit mijn naam aan de dames Bruce gaaft. Ik zal het heel vriendelijk van je vinden, indien ge ze meê wilt nemen. Het spijt mij, dat ik je heb opgehouden en ik dank je bij voorbaat reeds heel veel maal.’

[p. 93]

Zij wilde vertrekken, - toen Hetty zich zelf overtrof en vroeg: ‘Is er geen boodschap bij de bloemen?’

‘O, neen, alleen de complimenten van Annie Forest, dan zullen zij het wel begrijpen.’

Zij keerde zich naar Hetty, toen zij sprak, en deze zag dat hare oogen vol tranen waren. - Zij werd ondanks zich zelf hierdoor aangedaan. - Er was iets in Annie's gelaat, dat haar aan hare lieveling t'huis, aan de kleine May herinnerde. Zij had denzelfden smeekenden, droevigen trek in May's bruine oogen opgemerkt, toen zij aan hare vriendinnen verzocht had lief voor May te zijn, en hare plaats een weinig te willen innemen.

Hetty wilde echter niets met Annie te maken hebben. - Zij geleek natuurlijk niets op hare lieve, kleine May, en het was bespottelijk om te denken, dat een groot meisje behoefte zou hebben geliefkoosd, getroost en vertroeteld te worden. Toch hinderde Annie's blik haar; zij droeg daarom groote zorg voor de bloemen, en gaf ze bij haar aankomst dadelijk met Annie's boodschap aan de dames Bruce.

Juffrouw Jeanne en Juffrouw Agnes waren recht blijde met de vroege lentebloemen; zij zagen elkander aan, en zeiden op teederen toon: ‘Arm, lief kind!’ Zij zetten de bloemen in een van hare kostbaarste vaasjes, en hadden er de uiterste zorg voor; zij lieten ze aan iederen bezoeker zien, die dien middag kwam.

Haar huisje kwam Hetty als een poppenhuisje voor; zij was haar geheele leven aan ruime kamers en breede gangen gewend, maar toch vond zij dit het liefste en gezelligste huis, dat zij ooit gezien had. - Het had iets van een nestje, en de kleine dames Bruce geleken in een zeker opzicht op een paar roodborstjes, zoo klein, zoo netjes en zoo vroolijk waren zij.

[p. 94]

Hester had zeer veel genoegen op hare middagvisite; de oude dames hadden gelijk gehad met hare voorspelling: zij gevoelde zich niet langer eenzaam op school. Zij vond het prettig om over hare vriendinnetjes, over hare lessen en over haar nieuw leven te spreken. - De dames Bruce hielden veel van een praatje, maar iets in haar manier van spreken hield Hester tegen haar eenig slecht nieuws te vertellen.

Zij zeiden Hetty ronduit, dat zij alleen in de goede dingen, welke op school gebeurden, belangstelden, en dat zij niets liever deden, dan de goede zijde te zoeken van de menschen, die zij ontmoetten. - Zij wilden zelfs niet lachen over de slaperige Suzanna Drummond, integendeel zij beklaagden haar, en Juffrouw Jeanne vroeg, of dit meisje wel heel gezond zou zijn, waarop Juffrouw Agnes haar hoofd schudde, en met nadruk zeide, dat het Hester's plicht was Suzanna op te wekken, en zorg te dragen, dat de uren welke zij wakker doorbracht, zoo belangrijk voor haar moesten gemaakt worden, dat zij niet langer zou wenschen zooveel uren slapende door te brengen.

De dames waren zoo goedhartig en zoo vriendelijk, dat Hester zich waarlijk beschaamd gevoelde. Van het oogenblik af dat zij op Rustenburg was gekomen, had zij heel weinig moeite gedaan anderen genoegen te geven en nu schrikte zij er zelf van, toen zij dacht, hoe zelfzuchtig zij geweest was.

Terwijl de dames Bruce nog spraken, kwamen al hare goede voornemens, welke zij voor haar moeders dood genomen had, weer bij haar op. - Zij wenschte, dat zij wat vriendelijker tegen Suzanna Drummond kon zijn, en dat zij haar tegenzin in Annie Forest kon overwinnen. Zij wilde iets van Annie gaan vertellen, maar de oude dames schenen

[p. 95]

dit onderwerp liever niet te willen aanraken. Toen zij van haar afscheid nam, gaven zij haar een klein pakje.

‘Wilt ge zoo goed zijn dit pakje aan uw schoolkameraadje Annie Forest te geven, lieve Hester,’ zeiden zij, terwijl zij haar kusten en haar vroegen nog eens spoedig weerom te komen.

Hester stapte in het ouderwetsche rijtuig met het pakje in hare hand.

Toen zij dien avond in de kapel kwam, fluisterde Mary Bell haar in het oor:

‘Wij hebben het geheim van Annie nog niet ontdekt; Mevrouw Willis kan blijkbaar niets uit haar krijgen en ik geloof, dat na het gebed de Heer Everard met haar zal spreken.’

Terwijl zij nog sprak, duwde Annie de beide meisjes ruw op zij; zij had eene roode kleur en haar haar zat nog slordiger dan anders.

‘Hier is een pakje voor je, Annie,’ zei Hester met een veel vriendelijker stem, dan ze anders gewoon was tegen Annie te spreken.

Al de meisjes waren al in de kerk; het ware dus beter geweest, als Hetty haar het pakje nu niet had gegeven.

‘Tegen de regels, Juffrouw Thornton,’ zeide Annie; ‘nu werp het mij maar toe!’

Toen Hester dit niet doen wilde, holde Annie weer terug, terwijl zij een paar meisjes van hare plaats duwde, trok het pakje uit Hester's hand en gooide het in de hoogte. Dit was niet alleen eene daad van openlijke vermetelheid en ongehoorzaamheid, maar het was ook heiligschennis, want Anna stond op den drempel van de kerk, en het pakje viel met een harden slag op den steenen vloer.

‘Annie Forest, breng mij dat pakje!’ zeide Mevrouw Willis met eene ernstige stem.

[p. 96]

Annie gehoorzaamde met een onverschillig gezicht; toen zij bij Mevrouw Willis kwam, nam deze hare hand en plaatste haar op een laag stoeltje een weinig achter haar.