Annie Forest. Een verhaal van eene meisjeskostschool

[p. 126]

Hoofdstuk XXI.
Zij heeft haar hart gestolen.

Toen Annie de zijkamer verliet, bevond zij zich op eens tegenover Mevrouw Willis.

‘Wel, mijn kind,’ zeide de directrice op vriendelijken toon, ‘waar gaat gij naar toe? Maar ik geloof dat ik dat niet vragen mag; gij zijt natuurlijk een van de ijverige en geheime afgezanten van de zijkamer?’

‘Neen, Mevrouw, ik heb ze verlaten,’ zeide Annie, en trachtte haar gelaat te verbergen.

‘Ze verlaten?’ herhaalde Mevrouw Willis; ‘gij meent zeker, dat gij eene boodschap voor haar doen moet?’

‘Neen, ik behoor niet bij haar. Mag ik in den tuin gaan, Mevrouw?’

‘Zeker, mijn kind.’

Annie zag Mevrouw Willis niet aan, zij duwde de deur open en kwam in de groote marmeren gang, welke naar de speel- en leerkamer leidde. Zij trok haar tuinhoed van den kapstok en snelde naar den tuin. Zij had een vurig verlangen om zich te gaan verbergen in hare verlaten hangmat en eens flink te schreien. Juist toen zij de deur uit wilde gaan, werd zij omringd door een troepje kinderen, die na hare gewone avondwandeling naar binnen gingen om te gaan slapen. - Juffrouw Danesbury had aan iedere hand een kind. - Achter haar aan liep de kleine May, die, toen zij Annie zag, hare armpjes verlangend naar haar uitstak en op haar toesnelde.

‘Waar is dat prettige spelletje?’ zeide zij, Annie met

[p. 127]

hare groote oogen aanziende; ‘ik wil het hebben, waar is het gebleven?’

Annie boog zich over het kind en begon haastig en hartstochtelijk tegen het kleine kind te spreken.

‘Ik zal het je geven, May, indien je één ding voor mij wilt doen.’

May zag Annie vragend aan.

‘Ik wil,’ zeide zij met nadruk, ‘ik wil dat speelgoed hebben.’

‘Wil je mij dan eerst eens flink pakken?’

Dit vond May een grappige vraag; zij sloeg hare armpjes om Annie's hals en kuste Annie hartstochtelijk.

‘Is het zoo goed?’ vroeg zij.

‘Ja, mijn kleine schat; wil je probeeren een beetje van mij te houden, kleine lieveling?’

‘Ja, dat zal ik,’ zeide May op plechtigen toon.

Op dit oogenblik riep Juffrouw Danesbury May; zij liep snel heen en veegde met haar handje hare wang af, welke nat van Annie's tranen was.

Annie wandelde langzaam en treurig verder. - De zon was ondergegaan, en ofschoon het bijna Mei was, was de wind zoo koud dat Annie rilde van de koude; zij had echter nooit voor hare gezondheid gezorgd en dacht er nu ook niet aan; zij wandelde door de laan, waar de hangmat hing, en overlegde bij zichzelf, of zij er in zou klimmen of niet. - Eindelijk besloot zij het maar niet te doen. De tranenvloed, waar zij lucht aan wilde geven, was door May's omhelzing verdwenen, zij had er nu geen behoefte meer aan, haar leed was verzacht door de liefkozing van het kleine kind.

Toen kwam in Annie's hart die gevaarlijke gedachte op, welke zooveel moeite en smart zou veroorzaken.

[p. 128]

Zij hield nu al veel van May, en May evenals alle kinderen hield veel van haar. - Annie stond stil en sloeg hare handen in elkander, toen de verleiding haar influisterde, dat om zich te wreken zij Hester de liefde van May moest ontnemen.

Door dit te doen wist zij, dat zij Hetty het grootste leed kon doen, want hierdoor ontnam zij haar haar grootsten schat. De gedachte kwam plotseling bij haar op, en Annie luisterde er naar en dacht, hoe gemakkelijk het zou zijn om haar ten uitvoer te brengen.

Zij wist, dat geen kind haar weerstand kon bieden; het zou zeer gemakkelijk zijn te maken, dat May meer van haar hield dan van Hester.

Annie werd door het denkbeeld aangetrokken; zij zou zich dan volkomen op Hester kunnen wreken. Eens zou dan de dag komen, waarop Hester bitter berouw zou hebben over haar onrechtvaardigen tegenzin in haar; de dag zou komen, waarop Hester tot haar zou gaan en haar in doodsangst zou smeeken haar de liefde van hare lieveling terug te geven.

Ja, dan zou het hare beurt zijn om te zegevieren!

Zij was meer dan voldaan over haar besluit, en wilde er de slechte zijde niet van zien; zij wilde niet weten, dat het werk, dat zij ging ondernemen, wreed en slecht was. Hester was meer dan onrechtvaardig tegenover haar geweest, en zij wilde haar daarvoor straffen. Annie liep al sneller en sneller de laan op en neer, en wanneer haar besluit dreigde te wankelen, kwam het gelaat van Hester, zooals zij het dezen avond in de zijkamer gezien had, haar weer voor den geest, en versterkte haar weer in haar voornemen. Vanaf den tijd dat Hester op school was gekomen, had zij al het mogelijke gedaan Annie's leven door

[p. 129]

en door ongelukkig te maken. Maar dit kwam er nu niet meer op aan, het was nu Annie's beurt om haar ongelukkig te maken.