Annie Forest. Een verhaal van eene meisjeskostschool

[p. 188]

Hoofdstuk XXXIII.
Zonder vertrouwen.

Dora Russell had in Hester's tegenwoordigheid openlijk verklaard, dat zij, die haar deze beleediging had aangedaan, openlijk gestraft en weggestuurd moest worden.

Den avond van haar onderhoud met de directrice had zij zich zelf zoo ver vergeten, dezen wensch met de uiterste hevigheid te herhalen. Zij had ronduit verklaard, dat zij geloofde, dat Annie de schuldige was, en had Mevrouw Willis gewezen op haar overdreven liefde voor Annie.

De groote waardigheid echter in Mevrouw Willis' manieren en de half treurige en verontwaardigde blik, waarmede zij het opgewonden meisje aanzag, brachten haar eindelijk tot kalmte. Mevrouw Willis had medelijden met Dora; zij kon zeer goed begrijpen, welk eene beproeving deze flauwe grap voor het trotsche meisje moest zijn; maar ofschoon haar vertrouwen in Annie een' hevigen schok had gekregen, wilde zij dit toch niet laten blijken.

‘Ik zal alles voor je doen, wat ik kan, Dora,’ zeide zij, toen de schreiende Annie de kamer verlaten had. - ‘Ik zal de schuldige zien uit te vinden. Annie heeft volstandig de beschuldiging tegen haar ontkend; en tenzij hare schuld kan bewezen worden, is het niet meer dan recht, dat wij in hare onschuld gelooven. Er zijn verscheidene meisjes op Rustenburg, en morgenochtend zal ik deze onaangename zaak nauwkeurig onderzoeken. - Ga nu, mijn kind, en indien gij genoegzame wilskracht hebt, beproef uw opstel dan nog eens te schrijven. En ik twijfel er niet aan, dat

[p. 189]

de tweede uitwerking van uw opstel nog belangrijker zal zijn dan de eerste. - Eerstbeginnenden kunnen niet te dikwijls hun onderwerp overschrijven.’

Dora maakte eene trotsche beweging met het hoofd; zij had echter te veel ontzag voor Mevrouw Willis om hier iets tegen te zeggen. Zij verliet onvoldaan de kamer, zij gevoelde zich ongelukkig, en verlangde naar een deelnemend praatje met hare kleine vriendin, Hester Thornton.

Toen zij echter bij Hester kwam, scheen deze niet gestemd met iemand te praten. ‘Ik zal het met Mevrouw Willis wel klaarspelen, en er is geen twijfel aan, of morgen zal zij bekend gemaakt worden,’ zei Dora, halfluid.

Hester, die gebogen zat over hare fransche les, keek droomend op.

‘Wie zal bekend gemaakt worden?’ vroeg zij.

‘O! Hester, wat wordt je stompzinnig!’ riep Dora uit; ‘wel natuurlijk die akelige Annie Forest; maar ik heb heusch geen geduld om langer met je te spreken; je schijnt je verstand verloren te hebben. Ik ben wel dwaas geweest, mij te vernederen door zooveel notitie van een van die kleine meisjes te nemen.’ Zij liep daarna de speelzaal door naar hare eigen kamer, terwijl zij verwachtte, dat Hester dadelijk zou opstaan en haar achterna snellen; tot hare verwondering echter bewoog Hester zich niet, maar bleef zij zitten met haar hoofd over het boek gebogen.

Den volgenden morgen hield Mevrouw Willis hare belofte tegenover Dora, en deed de nauwkeurigste navragen met het oog op de grap, waarvan Dora het slachtoffer was geweest. - Eerst vertelde zij in tegenwoordigheid van al de meisjes wat er was voorgevallen, en daarna deed zij aan ieder meisje twee vragen, namelijk deze: ‘Of zij de

[p. 190]

slechte daad zelf had gedaan? Of dat zij eenig licht op de zaak kon werpen?’

Eén voor één kwamen de meisjes bij hare meesteres, en na ontkennend op beide vragen geantwoord te hebben, gingen zij weer naar hare plaats terug.

‘Nu, meisjes,’ zeide Mevrouw Willis, ‘gij hebt allen ontkend. - Zoo iets als aan Dora overkomen is, kan niet zonder handen verricht zijn. De leeraressen staan boven de verdenking; de dienstboden zijn geen van allen ontwikkeld genoeg zoo iets slechts te verzinnen. Een van u allen is schuldig, en ik ben vast besloten de waarheid te weten te komen. Gedurende dit halve jaar heeft er een slechte geest in uw midden geheerscht. Onder deze omstandigheden kan de liefde niet tieren, en moet de ware en edele zin van vriendschap en al de gevoelens, welke de ware godsdienst ons leert, kwijnen. Ik zeg u, dat ik dit hier op Rustenburg niet dulden wil. - Het is eenvoudig onteerend van het meisje, hare vriendinnen zoo iets aan te doen. Dit is niet de eerste, noch de tweede maal, dat de lessenaars heimelijk zijn geopend geworden. Ik wil uitvinden, wie deze oneerlijke persoon is; en daar zij niet verkiest het mij uit zichzelf te belijden, daar zij de leugen boven de waarheid stelt, zal ik haar, indien ik haar uitvind, mijn grootste ongenoegen doen gevoelen. Op deze school heb ik altijd getracht de meisjes de ware gevoelens van eer en vertrouwen in te prenten. Ik heb eenige algemeene bepalingen gemaakt, en die verwacht ik, dat gehoorzaamd zullen worden; maar ik heb u nooit lastig gevallen met kleine en vernederende beperkingen. Ik heb u een zekere vrijheid gegeven, welke ik dacht, dat voor uw bestwil was; en ik heb nooit een van u verdacht, tenzij gij er mij reden toe gaaft.

[p. 191]

Nu zeg ik u echter, dat ik al mijne gewoonten verander. Eén meisje hier in de kamer is schuldig. Door haar toedoen zal ik u allen als schuldig beschouwen, en u daarom ook straffen. Tot het einde van dezen cursus, of tot het uur, waarop het schuldige meisje verkiest hare medescholieren te bevrijden, zal ik u allen, met uitzondering van de kleine kinderen en natuurlijk ook van Dora Russell, die zichzelf deze onaangenaamheid niet zal hebben aangedaan, ten strengste straffen.

Ik ontneem u uwe halve vrije dagen, ik ontneem u het gebruik van de zijkamer voor uwe voorbereidingen; en zelfs elk zitkamertje in de speelzaal wordt verbeurd verklaard. Maar dit is nog niet alles.

Door u mijn vertrouwen te ontzeggen, moet ik u als eerloozen behandelen. Gij zult niet langer de vrijheid genieten, welke gij gewend zijt; overal zult gij bewaakt worden. Er zal van nu af altijd eene leerares in de speelzaal zitten en u in den tuin begeleiden; en ik verklaar u openlijk, meisjes, dat toevallige woorden of gezegden, welke u ontvallen, zullen opgevangen en zoo noodig gebruikt worden tot opheldering van dit onteerend geheim.’

Hierop verliet Mevrouw Willis de kamer, en de leeraressen verwezen de meisjes ieder naar hare klassen, om zich voor de lessen gereed te maken. - Onbeschrijfelijk was de schrik, dien deze woorden hadden veroorzaakt.

De onschuldige meisjes waren als versteend; en van af dit uur scheen alle zonneschijn en geluk Rustenburg verlaten te hebben.

De twee echter, die de verandering het meest gevoelden, en op wier veranderde gelaatstrekken menig meisje een verdachten blik begon te werpen, waren Annie Forest en Hester Thornton. - Hester was bezwaard door het onverdrage-

[p. 192]

lijke gevoel van de schandelijke leugen, welke zij verteld had. Annie, die in eene andere zaak schuldig was, verviel ten laatste in een gevoel van ellende en verlatenheid. Hare ouderlooze, eenzame positie deed zich nu voor het eerst gevoelen; zij at weinig, sliep weinig; zij werd bleek en mager, en hare gezondheid leed er waarlijk onder.

Alles was veranderd op Rustenburg.

In de groote speelzaal stonden de zitkamertjes leeg; men zag geen vroolijke groepjes meisjes meer, die vertrouwelijk met elkander zaten te praten; want zoodra twee of drie meisjes een praatje met elkander wilden maken, zagen zij, dat eene van de leeraressen onmiddellijk achter haar ging zitten. Het repeteeren voor het comedietje ging zoo langzaam vooruit, dat niemand verwachtte, dat het ooit opgevoerd zou worden; en de eenige uitkomsten ontspanning voor de meisjes lag in het feit, dat de vacantie niet ver af was, en dat in dien tusschentijd zij hard voor de prijzen konden werken.

De dagen kropen droefgeestig voorbij, en nu eerst stelden de meisjes de oude voorrechten van vrijheid en vertrouwen, welke zij hadden genoten, ten volle op prijs. Soms waagde men eene zwakke poging ten koste van Dora gekheid te maken en om haar te lachen. De onverschilligste meisjes noemden haar, als zij langs hen kwam, den troebelen stroom; maar niemand ging gretig op de grap in. De straf, welke zij onschuldig moesten lijden, drukte haar te zwaar.