Annie Forest. Een verhaal van eene meisjeskostschool

Hoofdstuk XLIII.
Suzanna.

Mevrouw Willis kwam 's avonds laat uit Sefton terug. De politie had haar verzekerd, dat men de twee kinderen spoedig zou vinden, maar tot nu toe had men nog niets van haar ontdekt.

Mevrouw Willis zeide, dat de meisjes naar bed moesten gaan; zij ging zelf naar Hester om haar een kus te geven, en haar goeden nacht te wenschen.

Zij was getroffen door de ongelukkige en zelfs bittere uitdrukking op Hester's gelaat, en zij gevoelde, dat zij haar niet begreep.

Midden in den nacht ontwaakte Hester uit een verwarden droom. Zij werd met een harden gil wakker. Zij kon niet langer zoo dicht bij dat kleine bedje blijven liggen. Zij herinnerde zich op eens, dat Suzanna Drummond ook alleen was van nacht; wat zou dit eene mooie gelegenheid zijn,

[p. 240]

om eens een lang gesprek met Suzanna te hebben. - Zij sloop uit haar bed, sloeg een doek om, en na de deur zachtkens geopend te hebben, snelde zij de gang door naar Suzanna's kamer.

Suzanna was vast in slaap, Hester kon haar gezicht duidelijk onderscheiden in het maanlicht, dat helder door de kamer scheen, daar het gordijn niet was neergelaten.

Het kostte Hester heel wat moeite om Suzanna wakker te krijgen, maar eindelijk zat zij in haar bed op en gaapte onheilspellend.

‘Wat is er te doen? Zijt gij het, Hetty? Hebt ge iets van de kleine May gehoord? Is Annie teruggekomen?’

‘Neen, ze zijn beiden nog weg. Maar Suze, ik moet je even spreken.’

‘O, lieve Hemel, waarom? Waarom moet je mij midden in den nacht spreken?’

‘Omdat ik niet hebben wil, dat iemand het hoort; ach Suze, ga nu niet weer slapen.’

‘Neen, mijn kind, ik zal het niet doen, tenminste als ik het voorkomen kan. Zoudt ge mij wat water in mijn gezicht willen sprenkelen? Er staat eene kan naast mijn bed. Ik heb er altijd een bij de hand. Zoo, dank je, nu ben ik heelemaal wakker, en zal dit waarschijnlijk twintig minuten blijven. Kunt ge, hetgeen je zeggen wilt, binnen dien tijd zeggen?’

‘Ik twijfel er aan, Suze, of je wel een hart hebt, maar hart of geen hart, ik ben hier van nacht gekomen om je te zeggen, dat ik je doorzien heb. Jij bent de stichtster van al het kwaad, waarvan Annie Forest beschuldigd wordt.’

Suzanna keek Hester kalm aan, en zeide met eene stem waar niet de minste uitdrukking in was: ‘Mijne lieve Hetty, wat in de wereld meent ge toch?’

[p. 241]

Hester voelde dat zij driftig werd, hare zelfbeheersching verliet haar. Suzanna's schijnbare onschuld en onverschilligheid maakten haar half razend.

‘O, wat zijt ge toch slecht! ge doet voorkomen, alsof gij onschuldig zijt en je bent het laagste en slechtste meisje hier op school. Ik zeg je nogmaals, Suzanna, dat ik je begrepen heb; jij hebt de spotprent van Mevrouw Willis in Cecile's boek geteekend, jij hebt Dora's opstel veranderd. Ik weet niet, waarom je het deedt, ook niet hoe je het deedt, maar jij bent de schuldige, en je hebt het aangezien, dat al dien tijd de schuld op Annie's schouders werd geladen. O, je bent het slechtste meisje, waar ik ooit van gehoord heb!’

‘Hemel, hemel,’ zeide Suzanna. ‘Ik wilde wel, dat ik je niet gevraagd had, koud water over mij heen te gooien, waardoor ge mij nat en ongezellig gemaakt hebt, alleen om mij te hooren uitmaken voor het slechtste meisje, dat je ooit ontmoet hebt. En mag ik je eens vragen, wat het je aangaat? Jij houdt toch zeker niet van Annie?’

‘Neen, dat doe ik ook niet, maar ik wil, dat er recht wordt gedaan. - Annie is zeer ongelukkig; o, Suze, wilt ge niet naar Mevrouw Willis gaan, en haar de waarheid vertellen?’

‘Ik geloof heusch, lieve Hester, dat je hersens een beetje gekrenkt zijn. Hoe lang hebt ge dit alles al geweten, dat wilde ik wel eens weten?’

‘O, al een tijd lang, sedert - sedert den nacht, dat het opstel veranderd werd.’

‘A ha, indien hetgeen jij nu beweert waar is, dan hebt ge Mevrouw Willis eene leugen verteld, want zij heeft je duidelijk gevraagd, of ge iets van het opstel afwist, en ge

[p. 242]

zeidet van neen. - Ik zag het wel, ik merkte wel op, hoe rood je werdt, toen jij die leugen verteldet! Mijn lieve, indien ik het slechtste meisje van de school ben, bewijs het, ga naar Mevrouw Willis en vertel haar, wat je weet. Als je het mij nu vergunt, wensch ik weer naar het droomenland terug te keeren.

Suzanna ging weer liggen, trok de dekens over zich heen en was naar allen schijn Hester's tegenwoordigheid vergeten.