Annie Forest. Een verhaal van eene meisjeskostschool

Hoofdstuk LI.
Het bekroonde opstel.

Annie stierf niet. De koorts was overwonnen door den langen verkwikkenden slaap, waarin zij, toen May's koel handje hare gloeiende wangen had gestreeld, gevallen was.

Zij kwam langzamerhand in het leven terug; een nieuw, frisch, vroolijk leven.

Hester werd van hare grootste vijandin hare dierbaarste vriendin. Haar vader was teruggekomen, en zij behoefde nu niet langer te zeggen, dat zij zich eenzaam en verlaten gevoelde. Zij herstelde geheel, en was spoedig weer de lieveling van allen op school. Tot lof van Tijger moet gezegd worden, dat hij niet naar de zigeuners terugkeerde, maar zich in de eerste plaats aan Annie, en in de tweede plaats aan den kapitein hechtte, die hem een uitstekenden hond noemde, en na zijne geheele geschiedenis vernomen te heb-

[p. 276]

ben, plechtig beloofde, nooit van hem te zullen scheiden.

Door Annie's ziekte en al de moeielijkheid en verwarring, die daar onmiddellijk op gevolgd waren, had Mevrouw Willis de prijzen niet op den gewonen tijd uitgedeeld. Toen allen zich, den eersten dag na de vacantie, weder in het schoollokaal verzameld hadden, verbaasde zij verscheidene van haar door de volgende woorden:

‘Mijne kinderen,’ zeide zij, terwijl zij op haar gewone plaats aan het hoofd van de lange schoolzaal stond: ‘Ik ben van plan, voordat de lessen weer zullen aanvangen, de prijzen uit te deelen, hetgeen onder gewone omstandigheden den twintigsten Juni had moeten hebben plaatsgehad. De prijzen zullen om 12 uur uitgereikt worden; maar ik wensch u hier en op dit oogenblik iets te zeggen, en ook iets weg te schenken, namelijk den prijs voor het Engelsche opstel. Zes opstellen, alle met zorg geschreven, zijn mij ter vergelijking gegeven. Er zijn redenen, welke wij niet behoeven op te halen, die het mij onmogelijk maken iets te zeggen ten gunste van een opstel, getiteld “De Rivier,” geschreven door mijne gewezen leerling Dora Russell; maar ik prijs hier openlijk eene zeer goede historische schets van Maria Antoinette, het werk van Hester Thornton. Mary Price schreef ook een verhaal, dat mij zeer veel genoegen deed, daar er gedachten in waren en 't zelfs enkele oorspronkelijke ideeën had. De overige opstellen waren niet zoo om er verder over te spreken. Gij zult daarom wel verwonderd zijn, mijne kinderen, te vernemen, dat ik geen van deze twee opstellen bekroonde, maar dat ik den prijs toeken aan een zevende opstel, dat mij gisteren door Juffrouw Danesbury ter hand werd gesteld. Het is slecht geschreven en onafgemaakt, en het meisje zou zonder twijfel, ware het niet door hare ziekte, vele verbeteringen en aan-

[p. 277]

merkingen moeten aanhooren. Maar deze weinige bladzijden met het opschrift: “Het verlaten kind,” hebben mij tranen in de oogen doen komen; ruw als de schets is, heeft zij toch de verdienste, dat zij oorspronkelijk is. Het is te droevig om ze u voor te lezen, meisjes, en ik vertrouw, en hoop het oprecht, dat de jeugdige schrijfster nooit meer iets zoo treurigs zal neerschrijven. Maar zooals het opstel hier voor mij ligt, heeft het de meeste aanspraak op den prijs. Annie, mijn kind, kom hier!’

Annie verliet hare plaats, en onder de toejuichingen van hare schoolmakkers, ging zij naar Mevrouw Willis, die een medaillon, dat aan een gouden kettinkje hing, om haar hals vastmaakte; het medaillon bevatte het portret van de beminde directrice.

‘Wat zegt ge er van, dat onze Annie het knapste, mooiste en liefste meisje van de school is geworden!’ riepen verscheidene van hare vriendinnen.

‘Alleen wenschte ik maar,’ voegde een meisje er bij, ‘dat Mevrouw Willis ons het opstel had laten lezen. Annie, mijn schat, kom hier, en vertel ons eens de geschiedenis van het verlaten kind!’

‘Ik herinner het mij niet meer,’ antwoordde Annie; ‘ik weet niet meer, wat het gevoel van verlatenheid is, hoe kan ik het dan beschrijven?’

einde.