XXX psalmen

[p. 55]

Psalm CXXXVII

Wij zaten weenende aan de stroomen,
O Sion, als uw glanzend beeld
Weer oprees uit ons lustloos droomen,
Herinnering die wondt en heelt;
Als wierook door de wulpsche aromen
Van 't goddelooze Babel speelt.

‘Zing!’ zeiden zij tot ons, gevangen
In 't heidensch land, ‘een optochtslied!
Een van de heilige gezangen!’
Maar wij, verslagen van verdriet,
Gingen vernielde citers hangen
In 't wilgenhout en zongen niet.

Ik kàn des Heeren lied niet zingen
In 't vreemde land; maar nooit vergeet
Ik u, Jerusalem; eer wringe
Mijn hand zich af, eer kleve heet
Mijn tong vast; boven alle dingen
Zijt gij het schoonste dat ik weet.

Gedenk, o Heer, aan Edoms grooten,
Die juichend om den tempelbrand,
De fundamenten driest ontblootten!
Heil, Babel, die met vaste hand
Uw kindren van de rots zal stooten,
Wreekt oog om oog en tand om tand.