Den Aenghenaemen rooselaer geplant in den hof van den heylighen vader Dominicus
(1707)–Catharina van der Meulen–
AuteursrechtvrijStemme: Nu heb ick ghevonden die mijn ziel bemint.DIe hemel en aerden heeft van niet ghemaeckt,
Komt ons menscheyt aenveerden, en wy sien hem naeckt
In eenen armen stal, waer dat den Heer van al
Wort in de Crib' gheleyt, met hoy en stroy bereyt,
Hy wou af-daelen uyt het Vaders hert,
Om te betaelen onse schult, en wert
Den achsten dagh besneden, stort sijn heyligh bloet
Uyt sijne teere leden voor ons sonden boet,
Siet wat de liefde doet,
Dat u den Heere heeft, ô mensch! altijt bemint,
Die nu alrêe begint
Te lijden, zijnde noch een ionck gheboren Kint.
| |
[pagina 147]
| |
In het rijck verheven voor dees Majesteyt
De Seraphinen beven, en houden ghespreyt
Twee vleughels voor't gesicht, om 't glinsterende licht
Van sijne Godtheyt daer, dat hier verschijnt seer klaer,
Bedeckt met wolcken, ick segh ons natuer,
Komt alle volcken, komt in dese uer,
Messias samen groeten nu uyt Davids stam,
En vallen dan te voeten dit onnoosel Lam,
Dat van den Hemel quam,
Hy schenckt voor een nieu-jaer sijn weerdigh dierbaer bloet,
Soo 't daelt op u ghemoet
Bekomt ghy eenen schat, die is het meeste goet.
Wilt dan niet verbeyden om dit soete Kint
U herten te bereyden, daer 't is toe ghesint,
't Verlaet de Engels al, die veel zijn in 't ghetal,
En kiest een slechte woon voor sijnen hoogen throon,
Jae neemt wellusten, ô ondanckbaer mensch!
| |
[pagina 148]
| |
In u rusten met den meesten wensch,
De hemelen omvanghen sijne grootheyt niet,
Die noch schijnt te verlangen naer u, soo men siet,
En heeft seer veel verdriet;
Hier is geen vier of hout, hy lijdt schier honghers noot
Met sulcken liefde groot,
Om te verlossen u van de eeuwighe doodt.
EYNDE. |
|