Den Aenghenaemen rooselaer geplant in den hof van den heylighen vader Dominicus

Een ander voor den selven Feestdagh.

Stemme: O mijnen Heer! nu heb ick u ghevonden.

DEn achtsten dagh is 't Kindeken besneden,
Sijn heyligh bloet daelt over ons heden,
Dat hy soo ionck aen den Vader op-draeght,
Die dese dier offerand' behaeght.
ô Sondaer! siet hoe hier alrêe de liefde blaeckt,
Waer door dit kleyne Kint naer u verlossingh' haeckt:
Weest niet benout, noch en verstout,
Van u te roepen het niet op en hout.

[p. 149]

 

Komt, komt versoeckt dit bloet, dat wort vergoten,

 

En voor ons heeft den Hemel ontsloten,

 

Ach menschen! komt staeckt toch allen u vrees

 

Het eeuwigh woort is gheworden vlees,

 

Op weynigh hoy en stroy leyt 't aldersoetste Lam,

 

Dat uyt den hoogen throon om 's werelts sonden quam,

 

Niet meer versint, maer nu begint

 

Een rouwigh hert te brenghen by dit Kint.

 

Den weerden naem van Jesus seer verheven,

 

Is 't Kindeken tot troost hier ghegheven,

 

Voor die hem noemt met een suyver ghemoet,

 

Want hy sal zijn ghelijck honingh soet,

 

Door kracht van desen naem vloeyt 'tminnelijk getraen,

 

Ons herte wort verhueght, als wy die roepen aen,

 

Gaet nu dan naer dees Sonne klaer,

 

Te Bethlehem met 't saligh Nieuwe-Iaer.

FINIS.