Het eensaem tortel-duyfken rustende op den aenghenaemen rooselaer gheplant in't hemels lust-hofken
(1694)–Catharina van der Meulen–
Auteursrechtvrij
[pagina 114]
| |
Om hier de deughden t'achter-haelen,
Die Augustinus heeft geplant:
Vergunt my, Heer, dat ick sijn Leer
Mach altijdt volgen door den overvloet
Van uwe gratie en liefde soet.
Als Augustinus vol on-rusten
Onder den Vijgh-boom neder-lagh,
Hoorde de Hemelsche wellusten,
Waer door hy sijn verblintheydt sagh;
Een schoone stem die sprack tot hem:
Neemt ende leest, want gy moet trecken aen
Den geest van Christus sonder weder-staen.
Soo Augustinus was om-vangen
Met 't licht, dat in de Siel verscheen,
Is 't heyligh Doopsel gaen ontfangen,
En alle twijffelingh verdween
Op-staende voet uyt sijn gemoet,
Want hem de waerheydt wiert veropenbaert
| |
[pagina 115]
| |
Van 't Rooms Geloof de werelt door vermaert.
Ambrosius weerdigh gepresen
Heeft doen begonst op soeten thoon
Met Augustinus, als wy lesen,
Den Te Deum Laudamus schoon,
En overhant seer triumphant
Soo hebben sy den Heer gebenedijt,
Dat Hemel, ende aerden maeckt verblijt.
Siet hoe het Monica verheughden,
Dat Augustinus was bekeert:
Sy loofde Godt met groote vreughden,
En die in haeren Soon vereert,
Dit Moeders hert vol druck, en smert
Heeft veele traenen voor hem uyt-gestort,
Waerom dat haer gebedt verhoort hier wordt.
Als Augustinus wierdt verheven
Nu tot de Bisschoplijcke eer,
Is aen sijn wijsheydt kracht gegeven
| |
[pagina 116]
| |
Tegen de Manichese Leer,
Hy disputeert, maer triumpheert
Hier over, met de Donatiste Seckt,
En als verwinner het bedrogh ontdeckt.
Wanneer hy trachte boven maten
Naer Godt, en seyde met ootmoet:
Waeren mijn leden goude vaeten,
Daer men de Olie in doet;
Ick schonck die nu alleen aen u,
En sou ontsteken heel mijn in-gewant
Voor eene aengenaeme offerant.
Doen vraeghde Christus onsen Heere:
Wel Augustinus, mijnen Vrient!
Is uwe liefde noch niet meere
Tot my, die u soo seer bemint?
Hy op dit pas antwoorde ras:
Waert gy als Augustinus hier geacht,
Ick sou u maecken Godt, was 't in mijn macht.
| |
[pagina 117]
| |
Laet een Revier der traenen vloeyen
Voor teecken van de teere min,
Die ick u draegh en wilt besproeyen
Mijn hert, dat daer niet blijven in,
Dan uwen lof die 't Hemels Hof
Vol vreughden singen aen u Majesteyt,
En dueren sal de heele eeuwigheydt.
O Augustinus! die gecomen
Sijt tot den alder-hooghsten throon,
Als u het leven is benomen,
En met de Seraphienen schoon
Daer overluyt roept, Sanctus uyt:
Bidt Godt, dat wy oock mogen triumphant
Geraecken boven in ons Vader-lant.
FINIS. |
|