|
| |
| |
| |
Liedeken, ofte saemen-spraecke tusschen Christus, ende de Siele.
Stemme: O aenghenaeme banden! (ofte) O Wonderlijck Mirakel!
Waer gaet gy henen vluchten?
Aen-hoort mijn droeve suchten,
Siet ick lij t'allen tij,
Loopt toch niet soo ver' van my,
Maer wilt komen nader by,
Negen Engels Chooren schoon
Laet ick boven in den Throon,
En heb 't Schaepken uyt-vercoren,
Dat in sonden lach verloren,
Het is uwe Siel alleen, ô Mensch!
Waer naer dat ick hier geduerigh wensch.
| |
| |
Hoe sou ick vol misdaeden
Die u grati' hier verstiet,
Als het on-gestaedigh riet,
Mocht ick met den Publicaen
Nu van verre blijven staen,
Die hem heel on-weerdigh kende
Om sijn oogen maer te wenden
Naer den Hemel, met een nedrich hert,
Waer door dat hy gerechtveerdight wert!
Ick sal u schult vergeven,
En oock niet meer gedencken
't Quaet, dat gy hebt bedreven,
| |
| |
Jae noch uyt liefde schencken
By den siecken quam gegaen,
Die viel in Moordenaers handen,
Ick stel my voor u te panden,
Maer brenght mede een rouwigh gemoet,
Dat te niet doen sal hier uwe boet.
Kost ick in traenen vloeyen,
Om door het treurigh weenen
Die het Woordt on-verstoort
Van u, Heere, heeft gehoort:
Vrouwe, gaet in vrede voort.
| |
| |
Maer siet, mijne sinnen sijn
Heel verstroeyt in de Woestijn,
En den Vyant seer verbolgen
Soeckt my altijdt te vervolgen
Met de stricken van de ijdel vreught,
Die nu frequenteert de jonge jeught.
Komt uyt des wereldts weyden
Op mijne schouders rusten,
Valter strijdt in den tijdt,
Oft dat de Natuere lijdt,
Mijn zy is geopent wijdt,
Vlieght daer als een Duyfken in,
Want ick u soo seer bemin,
Dat die noyt en wordt gesloten,
VVanneer dat gy hebt genoten
| |
| |
Troost van mijne minnelijck aen-spraeck,
Sult niet trachten naer ander vermaeck.
FINIS.
|
|
Auteursrechtvrij