Het eensaem tortel-duyfken rustende op den aenghenaemen rooselaer gheplant in't hemels lust-hofken

Liedeken, waer in de Siele wenscht ontbonden te sijn van het Lichaem.

Stemme: Philis ghy vlucht. (ofte) Wie ben ick Heer.

Ontbint, ô Heer!
Mijn Siel van 't lichaems banden,
Ontfanght in uwe handen
Mijnen geest door liefde teer;
Mocht ick uyt dese swaer woestijn
In het landt der beloften sijn,
Daer de claer fonteyne sprenghen
In 't gemoet, en met levent water voet!

't Is ijdelheydt

[p. 163]

 

Al wat hier is te vinden,

 

Oft 't herte oyt beminden,

 

Ghelijck Salomon ons seyt,

 

Die noyt en heeft becomen rust

 

In d'overvloedige wellust,

 

Wilt my boven dees verheffen,

 

Jesu soet, tot het on-geschaepen goet.

 

O Pelicaen,

 

Die liet u Borst door-wonden!

 

Den gront wordt niet gevonden

 

Van al die daer binnen gaen,

 

Ach! of ick door een suyver min

 

Hier eeuwich waer versoncken in,

 

En u Godtheydt mocht genieten,

 

Die gy biet aen die hem geheel verniet!

 

Laet dan het stof

 

Naer d'aerde weder-keeren,

 

Op dat mijn Siel, ô Heeren,

[p. 164]

 

U siet in het Hemels Hof,

 

Soo langh ick blijve in den tijdt,

 

Ghevoel der sinnen tegen-strijt,

 

Om u alleen aen te hangen,

 

De natuer maeckt het mijnen geest soo suer.

FINIS.