Kriekende Kriekske

Dreilied.

Toe, heur is! 'k Heb veur de aorigheid
Een dreiend liedje saomgedreid.
't Is best, dâ 'k van mien eigen spreek,
Went anders zegde, dâ 'k oe steek.

[p. 108]

 

De meister hêt m' op school gezeid,

 

Dâ regelmaots de wereld dreit;

 

Maor uut mien eigen hê 'k geleerd:

 

Soms dreit de wereld glad verkeerd.

 

 

 

'k Gedroeg mien altied opperbest,

 

Deurdreier bin ik nie gewêst;

 

Maor kwiem 'en muuilikheid mien veur,

 

Dan dreide ik mien er dapper deur.

 

 

 

Partijen was ik altied zat,

 

Ik dreide veur gen één 'et rad;

 

De haon die nou viktorie kreit

 

Wordt ziene kop straks afgedreid.

 

 

 

'k Nam nooit 'en overhaost besluut,

 

Zoo'n ding dreit op 'en sisser uut.

 

'k Dreide éns den rug toe aon 'en vriend

 

Die had 'et, docht me, goed verdiend:

 

 

 

Te haolen was er iets bij mien,

 

Toen dreide zich die vriend er ien:

 

Mien duum schoof hum wâ minder kruud,

 

Toen dreide ie zich er stil weer uut.

 

 

 

De weerhaon dreit met ielken wiend,

 

Zoodat ie zelfs vier heeren dient:

 

Ik heb nog nooit mien umgedreid,

 

'k Houw van stao vast, eenpaorigheid.

 

 

 

Ze dreiden mien nie licht wat aon

 

Waor 'k niemendal van kos verstaon;

 

Wâ dreiden ze um de kwestie heen,

 

As ik ze onneuzel vroeg naor reên!

[p. 109]

 

Was 'k overtuugd, dan dreide ik bij;

 

Went 'k houw niet van deurdrieverij.

 

As ens de waorheid was gezeid,

 

Dan hê'k die nie verbluumd, verdreid.

 

 

 

Maor op één stuk, daor stao ik stief:

 

Ik schuw den dreier as 'en dief;

 

Mien eerlik hart dreit m' um ien 't lief

 

As 'k zie zoo'n smokkelaors bedrief.

 

 

 

Verdreid! ik raok heel van de wies,

 

Went 'k merk, dat ik mien eigen pries.

 

Aon alles, hoe 't zich dreit of wendt,

 

Ook aon mien dreilied, kumt 'en end.