Lessen en liederen eener moeder

Voorjaarssneeuw.

Warme, milde zonnestralen
Daalden over plant en kruid;
Teng're sprietjes, teed're blaadjes
Kwamen 't winterhulsel uit.

Lieflijk-schoone kleur der hope,
Heerlijk-lekk're balsemgeur,
Van die half ontloken knopjes, -
Lentegeur en lentekleur.

Dan, helaas! na weinig dagen
Komen wolken op en ras
Dekken koude witte vlokken
Wat zoo groen en bloeiend was.

Bevend buigen zich de twijgjes,
IJzig blaast de wind in 't rond,
En verspreidt, het groen bespottend,
Sneeuw als bloesem op den grond.

Ach! 'k beklaag die arme spruitjes,
Die na zulk een kort genot
Huiv'ren bij de wreede slagen
Van een onbarmhartig lot.

Mat en dof, gekwetst en lijdend,
Wat zoo frisch was en zoo schoon!
Groene blaad'ren, witte vlokken,
't Is een mengsel, droef van toon.

[p. 176]

 

Toch, o knopjes! heb geduld maar!

 

Houd maar moed, gij, bloemekijn!

 

Raaf'lend wijkt reeds 't koude weefsel

 

Voor den warmen zonneschijn.

 

 

 

En gij schudt welhaast met vreugde

 

U de laatste dropp'len af;

 

En 't zal wezen, of de sneeuwvlaag

 

't Groen nog frisscher tinten gaf. -

 

 

 

Vraagt ge, wat mijn lied beteekent

 

Van die sneeuw op jongen bloei,

 

Van die knoppen, eerst gebogen,

 

Toen versterkt tot nieuwen groei?

 

 

 

Kunt ge niet den zin bevroeden? -

 

Vindt gij in de menschheid niet

 

Knoppen, door de liefde ontsloten,

 

Na het prangen van 't verdriet?

 

 

 

Vraag aan deze, wat gedachten

 

'k Doe ontwaken in hun ziel,

 

Als ik zing van bloei, die inkromp,

 

Toen er de eerste sneeuw op viel.