Carolina van Eldenberg. Eerste deel

[p. 353]

De Baron van Wittenstein tot Blumenoord aan Jonker van Sterlingen.

Welgeboren Heer en Vriend!

‘Door het verkeeren met beschaafde lieden zou ik mij met het menschelijk geslacht bevredigen?’ zegt gij. Goede Hemel! met de wilde dieren in de woestijne van Afrika zou ik mij beter kunnen be vredigen. Beschaafde lieden hebben volstrekt niets, dat hun van domme woestelingen onderscheidt, dan de doemwaardigste huichelarij, waarmede zij, listig en boos, hun natuurlijk karakter bedekken. Ik schaam mij over alles, wat ik u in mijn' vorigen heb geschreven ^*. De oude reinhart met zijne zilveren lokken, dien ik als eenen heiligen eerbiedigde, is voorzeker een bedrieger. Ja, zijne Dochter, met alle die hemelsche bevalligheden, juist als een van onzen lieven Heers Engelen, of als de Moeder onzes Heeren zelve versierd, is met den vromen, den door u zoo hooggeschatten van nieuwvlied voort; en dat wel, nadat ik mij aan de bespotting der booswichten heb ten prooi gegeven. Zie, ik had carolina met mijne geheele ziel lief. Ik was geheel buiten mij zelven gebragt door hare grootmoedige denkwijze; ik wil-

* Ook deze brief is niet geplaatst.

[p. 354]

de haar Vredenburg doen behouden; zij weigerde dit met fierheid; toch deed ik afstand van dat Landgoed. Ik zond haar de geregtelijke bewijzen daarvan, en den volgenden dag was zij de geschaakte Bruid van van nieuwvlied. Neen, ik gruw van alles, wat eene menschelijke gedaante heeft. Zwarte onweers wolken en schuimende zee golven zijn, bij menschen vergeleken, sieraden der Schepping. Vaarwel van sterlingen! ook u zou ik willen haten, doch ik kan niet. O dat gij ook een mensch zijt! Nu ik teeken mij - nog uwen Vriend

van wittenstein tot blumenoord.

Einde van het Eerste Deel.