De bevrijders

Hoofdstuk XXVII

ER KWAMEN KALMER DAGEN. MAAR DAVID van Wijck opende zijn winkel nog niet: het verkopen zonder Keizerlijk regiebord was gewaagd. Hij verbaasde zich, hij voelde zich dankbaar, als hij inzag hoe de rouw van zijn huis hem nu opnieuw te stade kwam. En hij prees zijn bedachtzaamheid, toen hij vernam, den Zaturdag dier bewogen week, dat generaal Molitor het nieuwe bestuur niet erkende, requirerende zelfs dat de oude regeringsvorm zou worden hersteld. Het was goed, ook in omwentelingen matigheid te betrachten ... Molitor zou den naam van David van Wijck niet onder die der rebellen zien!

Den Zaturdagavond en den Zondag bracht hij op Wijckervelt door. Hij vond Thérèse snibbig en ongeduldig, nu zij niets te doen had dan met haar grootmoeder écarté te spelen en onveranderlijke klachten aan te horen over de verwaarlozing van den tuin, over den achteruitgang der tijden, over het al eenzamer worden van het leven, waarin alleen de bezoekjes van ds. Berner enige nieuwe afwisseling brachten. Zelve kwijnde het jonge meisje van verlangen naar de stad. Alle hoop van ooit Emile Vaudemont weer te zien had zij opgegeven. En zij kon haar jeugd toch niet doen verdorren op deze hofstede waar zij geen jonge mannen ooit zag!

Haar vader begreep uit enkele woorden wat haar kwelde. Hij trachtte haar te troosten met de verzekering dat ook in de Amsterdamse salons geen jonge man meer was achtergebleven; waren zij niet als garde d'honneur naar de grensvestingen vertrokken, dan eiste toch de nationale garde al hun tijd en kracht. En aan de oude mevrouw Kee-Jans beloofde hij het

[p. 118]

park van Wijckervelt in den vorig-eeuwsen sier te doen herstellen, zodra er volkomen zekerheid was in den toestand des vaderlands. Over Anne-Marie werd niet meer gesproken.

Des Maandagmorgens, den 22sten, was hij weer in de Kalverstraat terug. Door zijn bediende, dien hij had opgedragen dagelijks in het middaguur even aan te komen, vernam hij hoe het in Doctrina gistte; de oude patriotten waren ontevreden dat Amsterdam niet openlijk den Keizer afzwoer.

Doch voor David bleef het zwaar zijn keuze te doen. Een wisseling van hoop en vreze kwelde hem. Woensdag kwam een bende Kozakken de stad binnenrijden, de Oranjevlag woei op het Paleis; en helaas, den morgen van Vrijdag ging de ontzettende mare dat de Fransen in Woerden hadden geplunderd en gemoord, als waren de tijden weergekeerd van den Spaansen oorlog. Ook Amsterdam dreigde zulk een lot en geen lid van Doctrina zou gespaard blijven...

In Heemstede, vergeten op het land, was het veiliger wellicht. Dus nam Van Wijck reeds dien zelfden middag de schuit naar Haarlem, met het vaste voornemen zijn hofstede niet te verlaten voor de Fransen ook uit Utrecht waren weggetrokken. En toch zwol zijn borst weer van hoop voor de vrijheid des lands en de stijging der grondprijzen, toen hij, glurend door het raampje van de roef, op den weg langs de vaart enige haveloze ruiters zag draven. Dat moesten de Kozakken zijn!