Stormen en stilten

[p. 4]

AAN RIEMKE

[p. 5]

Nocturne

Wind langs het lichaam van de nacht.
Nu gaan de voeten van de stervelingen
zichzelf vooruit, hun ademhaling welt
uit bronnen die de zee doen huiveren;
hun mijmerogen sluiten halverwege
de wereld af en dalen binnenwaarts
naar het inwendige van hun gedachten.
Zij reiken handen naar elkanders vuur,
zij drukken lippen aan elkanders koude,
zij leggen armen om het lichaamloze,
zij roepen klachten in elkanders zwijgen,
zij slapen met de hemel voor de deur.