Stormen en stilten

[p. 8]

De Onaantastbare

Soms zeg ik dat het nacht is,
zonder het ijzer van mijn stem
te voelen trillen. Door het venstergat
laat ik het nachtwoord als een vogel
boven de grond der stilte dwalen
en wederkeren in mijzelf,
een onaantastbare, een door het blauw
en zwart niet te vermurwen enkeling.