Stormen en stilten

[p. 35]

Haar Mond

Haar mond heeft nog de bloedkleur van de tijd,
maar door haar ogen jagen reeds de bleke
nevelflarden der waanzinnigheid.
Haar barre stem en handen smeken
verlossing van een lijden, dat maar nauw
begonnen is; het dwingende herhalen
der angsten drijft haar uit de dalen
de toppen toe van een versteende kou,
waarin zij eeuwenlang zal moeten rusten
met dode, stille ogen zonder grond,
een niet meer aan te randene, een uitgebluste
boven haar willoos ademende mond.